نظر مجید صالحی درباره طنزهای اوباما و روحانی : نظر مجید صالحی درباره طنزهای ...
نظر مجید صالحی درباره طنزهای اوباما و روحانی
مجید صالحی از جمله بازیگرانی است كه كارش را از تئاتر شروع كرده، او در اولین فعالیت هنری در نمایش «دكتر جوشكار» بازی كرد و سپس در نمایش «آنتیگونه» ظاهر شد. صالحی سپس به تلویزیون رفت و در نقش‌های مختلف بازی كرد.مجید صالحی از جمله بازیگرانی است كه كارش را از تئاتر شروع كرده، او در اولین فعالیت هنری در نمایش «دكتر جوشكار» بازی كرد و سپس در نمایش «آنتیگونه» ظاهر شد. صالحی سپس به تلویزیون رفت و در نقش‌های مختلف بازی كرد. این بازیگر با شخصیت «مجید دلبندم» به كارگردانی رضا عطاران توانست شهرت خوبی به دست آورد. صالحی تنها به بازیگری نپرداخت و خود نیز به عنوان كارگردان در سریال‌ها و فیلم‌ها فعالیت داشته و دارد. او از جمله بازیگرانی است كه مردم او را با بازی طنزش می‌شناسند اما خودش دوست دارد كه در همه ژانرها بازی كند و معتقد است كه نقشی را می‌پذیرد كه با آن ارتباط برقرار كند. مجید صالحی بعد از چهار سال دوری از تئاتر بار دیگر در نمایش «شایعات» بازی می‌كند، نمایشی كه «رحمان سیفی‌آزاد» آن را كارگردانی كرده و این نمایش در تماشاخانه ایرانشهر اجرا می‌شود.صالحی چهار سال پیش، در نمایش «کابوس‌های یک پیرمرد بازنشسته خائن ترسو» به كارگردانی نادر برهانی مرند بازی كرد و حالا در هشتمین نمایش خود بازی می‌كند.
اگر به كارنامه كاری‌تان نگاه كنیم همان اندازه كه در سریال‌ها و فیلم‌های سینمایی بازی كرده‌اید، تقریبا كار كارگردانی نیز انجام داده‌اید، این امر باعث نشده در همكاری با دیگر كارگردانان سختگیر شوید؟
بازیگری و كارگردانی هر كدام به تخصص خود نیازمند هستند، البته این را بگویم كه در هیچ‌كدام از این زمینه‌ها ادعایی ندارم و هنوز به خواسته‌هایم نرسیدم. به نظرم بازیگری و كارگردانی مكمل یكدیگر هستند و من با توجه به این موضوع در دیگر پروژه‌ها كار بازیگری یا كارگردانی‌ام را درگیر نمی‌كنم. اگر در یك كاری بازیگر هستم سعی می‌كنم تابع كارگردان باشم و از او یاد بگیرم و اگر كارگردانی یك كار برعهده‌ام باشد به بازیگر نیز اجازه می‌دهم نظراتش را بگوید.
پس شما هم از جمله بازیگرانی هستید كه خود را به عنوان بازیگر در اختیار كارگردان قرار دهید؟
بله، چه در سریال و چه فیلم سینمایی كه به عنوان بازیگر حضور دارم، صددرصد در اختیار كارگردان هستم و به او اعتماد می‌كنم و اگر هم نظری می‌دهم در اندازه نقش و بازیگری خودم است چرا كه باید این تعامل و تبادل نظر وجود داشته باشد. به نظرم كارگردان یك اثر راس هرم است و از بازیگر می‌تواند به هر شكل بازی بگیرد. همیشه در این سال‌ها در یك گروه تولید سعی كردم در زیرمجموعه گروه قرار بگیرم.
با این حساب، شما هم در انتخاب نقش‌تان علاوه بر متن، كارگردان نیز برایتان مهم است؟
درست است.شاید متن یك سریال یا فیلمنامه خوب باشد اما در دست كارگردانی بیفتد كه خروجی خوبی نداشته باشد یا فیلمنامه ضعیف باشد اما یك كارگردان با قدرتی كه دارد آن را به یك سریال یا فیلم خوب تبدیل كند. البته در انتخاب نقش در یك كار، علاوه بر متن و كارگردان، تهیه‌كننده نیز برایم اهمیت دارد.
یعنی برای انتخاب و همكاری در یك گروه به تهیه‌كننده پروژه نیز اهمیت می‌دهید؟
بله، تهیه‌كننده در تولید وساخت یك سریال یا فیلم تاثیرگذار است.تهیه‌كننده باید از آغاز تا پایان پروژه همراه گروه باشد و در نهایت بتواند اثر تولید شده را به پخش‌كننده كار بلد بسپارد و خود نیز مدیریت داشته باشد.بسیاری از كارها بوده كه با وجود آنكه خوب ساخته شده اما به دلیل نبود پخش خوب، دیده نشده است.
اینكه در كنار یك بازیگر معروف دیگر نیز بازی كنید، چقدر اهمیت دارد؟
به نظرم گروه بسیار مهم است. همه می‌دانیم بازیگران توانایی چون «پرویز پرستویی» یا «رضا عطاران» بدون دلیل سركار نمی‌روند. حضور در كنار اینها هم به تجربه كمك می‌كند و هم باعث موفقیت پروژه می‌شود. البته من برای انتخاب نقش به شانس هم اعتقاد دارم.
خب اگر تهیه‌كننده خوب در كنار یك فیلمنامه قوی و كارگردان توانا قرار گیرد، به طور حتم شانس به یك بازیگر رسیده است؟
این حرف شما درست است اما گاهی فقط خود شانس نقش دارد، من گاهی یك سال‌ونیم كار نكردم و شانس همراهم نبوده یا كاری را انتخاب كردم اما خوب دیده نشده، دلیل همه اینها فقط شانس است.
شما هم از جمله بازیگرانی هستید كه از تئاتر شروع كردید، گفته می‌شود بازیگران تئاتر وقتی به سینما می‌روند، كارشان بهتر و قوی‌تر است؟
الان در جواب سوال شما این حرف را تایید می‌كنم نه به خاطر اینكه تئاتری بودم یا آدم موفقی هستم بلكه بر اساس دیده‌هایم. به نظرم كسانی كه تعلیم دیده تئاتر هستند به صورت صد در صد در سینما موفق هستند. البته استثنا وجود دارد، برخی از استعدادها نیز در سینمای ایران هستند كه كار خود را از سینما شروع كردند. معتقدم تئاتر الفبای بازیگری است. در تئاتر می‌توانیم همه نكات بازیگری را بیاموزیم و حضور در تئاتر صیقل خوردن بازیگر است.
همین امر باعث شده كه هر چند سال باز هم رجعتی به تئاتر داشته باشید؟
بله ، تئاتر برایم كلاس درس و كسب تجربه است. تئاتر مرا صیقل می‌دهد. البته وقتی چند سالی كار نمی‌كنم، دل‌تنگ تئاتر می‌شوم. من از تئاتر یاد می‌گیرم و در سینما و سریال خرج می‌كنم. البته در سینما با خساست خرج می‌كنم.(می‌خندد) به طور حتم وضعیت مالی در بازگشتم به تئاتر معنایی ندارد. تئاتر برایم تقدس خاصی دارد، اینكه نفس به نفس روبه‌روی مخاطب روی صحنه بازی كنی.
چرا در استفاده از تجریه‌هایتان در سینما خساست به خرج می‌دهید؟
تولید فیلم سینمایی 90 دقیقه است. بیشتر تجربه‌هایم خرج سریال می‌شود.
طنز كار كردن برای مردم ایران به نظر خیلی از بازیگران سخت است. چرا كه معتقدند مردم ایران روحیه طنز و طنازی دارند؟
حرفتان را كاملا قبول دارم. باید مواظب بود كه در طنز دچار افراط و تفریط نشویم. مردم ایران باهوش و طناز هستند. مردمی هستند كه دیدیم در سخت‌ترین فشارهای اقتصادی نیز دست از طنازی بر نمی‌دارند. در آن شرایط اگر به پیامك‌هایی كه به هم می‌فرستند رجوع می‌كردیم، طنز را در پیام‌هایشان می‌دیدیم. یا زمانی كه گفت‌وگوی تلفنی رئیس‌جمهور با اوباما صورت گرفت، دیدید چه پیامك‌های طنزی خلق شد. به گفته برخی از نویسندگان طنز كه می‌گفتند ما هر كاری می‌كردیم، نمی‌توانستیم چنین مطلبی را بنویسیم. حالا فكر كنید برای این مردم باید طنز كار كرد. به همین دلیل است كه معتقدم بازی در فیلم‌ها، سریال‌ها و تئاترهای طنز سخت است.
به نظرتان طنز واقعی چیست؟
معتقدم كه در كارهای طنز باید به شعور مخاطب احترام بگذاریم. یك فیلمنامه‌نویس یا كارگردان باید بتواند در لایه‌های زیرین حرف‌هایی را به مخاطب بزند بدون آنكه كسی را برنجاند و این حرف‌های طنز همراه با نقد سازنده نیز باشد.
به دلیل همین سختی است كه همیشه در سریال‌ها و فیلم‌های طنز بازی می‌كنید؟
همیشه طنز را دوست داشتم و از ابتدا به كار طنز علاقه داشتم.
برایتان این موضوع سخت نیست كه به عنوان بازیگر طنز شناخته شوید و دیگر كارگردانان برای كارهای جدی سراغ‌تان نیایند؟
خیر، البته در این سال‌ها كار جدی هم انجام دادم و به نظرم كار جدی اصول و قواعد خاص خود را دارد. با كارگردانانی چون سیروس مقدم، حسن فتحی و ... كارهای جدی داشتم.همیشه در كارهایم جدی هستم و از جمله بازیگرانی هستم كه دوست دارم بازی در هر ژانری را تجربه كنم.
پس چرا اكثر نقش طنز انتخاب می‌كنید، به دلیل علاقه‌ای است كه گفتید؟
ببینید، هنگامی كه می‌خواهم نقشی را انتخاب كنم نگاه می‌كنم كه آیا از عهده آن نقش بر می‌آیم یا خیر. گاهی وقتی فیلمنامه‌ای را می‌خوانم با نقش ارتباط برقرار نمی‌كنم و كار را قبول نمی‌كنم، سعی‌ام این است كه نقشی را چه در كار جدی و چه طنز قبول كنم كه بتوانم از عهده آن بربیایم.
چطور شد برای رجعت دوباره‌تان به تئاتر، در نمایش «شایعات» بازی كردید؟
آخرین كاری كه در حوزه نمایش داشتم، به چهار سال پیش برمی‌گردد. در این مدت متن‌هایی به دستم رسید اما گاهی با نقش‌ها ارتباط برقرار نمی‌كردم و گاهی نیز درگیر پروژه‌های سینمایی بودم تا اینكه آقای رحمان سیفی‌آزاد بازی در نمایش «شایعات» را پیشنهاد داد. «شایعات» از نوشته‌های «نیل سایمون» است كه من به آثار وی بسیار علاقه دارم.
اگر اشتباه نكنم، شما با رحمان سیفی‌آزاد تجربه كار در تئاتر هم داشتید؟
بله، 12 سال پیش در نمایش «شب‌نشینی در جهنم» نوشته مهرداد رایانی‌مقدم بازی كردم، نمایشی كه در آن زمان موفق بود.
آن متن از جمله نمایشنامه‌های موفق آن سال‌ها بود كه به صورت كتاب هم منتشر شد؟
بله، خاطرم است در زمان اجرای این نمایش، صف طولانی جلوی تالار بسته می‌شد و بسیاری حتی پشت در می‌ماندند.
در حال حاضر بازی در تئاتر اذیت‌تان نمی‌كند، از این لحاظ می‌گویم كه در جلوی دوربین بازی كردن آسان‌تر است تا اینكه هر شب به صورت زنده نقشی را اجرا كنید، این عدم تداوم حضورتان در تئاتر روی كارتان تاثیر نگذاشته؟
چرا، برای بازی در نمایش اذیت شدم. اما همین اذیت و سختی در كار باعث شده به اجرای خوب برسم و این برای من بازیگر نیست. هر عشقی بهایی دارد و به گفته «حمید سمندریان» تئاتر هنر میراث است. این اذیت شدن برایم ارزشمند است. بازی در جلوی دوربین راحت است، می‌توانی اگر اشتباه كنی باز هم نقشت را تكرار كنی اما در تئاتر این طور نیست اگر یكی از بازیگران روی صحنه اشتباه كند، بازی گروه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اما من در این گروه با حضور بازیگران خوب تئاتری كه هر یك در كارشان خبره هستند و با همه توانایی‌ها هیچ ادعایی ندارند، راحتم و آنها به من كمك زیادی می‌كنند.
الان شما فكر نمی‌كنید، تماشاگران علاقه‌شان در تماشای تئاتر كمتر شده است؟ یا اینكه به گفته برخی تماشای تئاتر یك نوع پز شده؟
شاید این پز وجود داشته باشد اما اگر بخواهیم تماشاگر چندین سال پیش را با الان مقایسه كنیم. در گذشته تئاترها كم بود و حق انتخاب نیز برای تماشاگران كمتر بوده، اما شور و هیجان بیشتر بود. امروز تنوع اجرا در تعداد و موضوعات نمایشی بیشتر است و حق انتخاب‌ها نیز زیاد شده است. جنس تئاترها تعریف شده و مخاطب تئاتر می‌تواند به راحتی به تئاترشهر،تالار وحدت یا تئاتر گلریز برود و مردم نسبت به گذشته شناخت بیشتری از تئاتر پیدا كردند. البته یكی از دلایل نیز قیمت بلیت‌های نمایش است كه گاهی عاملی برای حضور مردم در تالارهای نمایشی شده، اما باز هم معتقدم علاقه‌مندان سرسخت تئاتر وجود دارند. یك نكته دیگر نیز وجود دارد، در دنیایی زندگی می‌كنیم كه كم‌حوصلگی وجود دارد. زمان به تندی می‌گذرد و مردم وقت كم می‌آورند و آنقدر شبكه‌های ماهواره‌ای، تلویزیونی زیاد شده و آنقدر فیلم در دنیا و حتی ایران تولید می‌شود كه مردم ترجیح می‌دهند آن چیزی را كه كمتر زمان می‌برد، استفاده كنند...... / منبع : روزنامه تهران امروز
ویدیو : نظر مجید صالحی درباره طنزهای اوباما و روحانی