به میدان رفتن حضرت عباس(ع) : به میدان رفتن حضرت عباس(ع)مطابق معتبرترین نقلها ...
به میدان رفتن حضرت عباس(ع)
مطابق معتبرترین نقلها اولین كسى كه از خاندان پیغمبر شهید شد،جناب على اكبر و آخرینشان جناب ابوالفضل العباس بود،یعنى ایشان وقتى شهید شدند كه دیگر از اصحاب و اهل بیت كسى نمانده بود،فقط ایشان بودند و حضرت سید الشهداء.آمد عرض كرد:برادر جان!به من اجازه بدهید به میدان بروم كه خیلى از این زندگى ناراحت هستم.
جناب ابوالفضل سه برادر كوچكترش را مخصوصا قبل از خودش فرستاد،گفت:بروید برادران! من مىخواهم اجر مصیبت برادرم را برده باشم.میخواست مطمئن شود كه برادران مادری اش حتما قبل از او شهید شده اند و بعد به آنها ملحق بشود.
نا بر این ام البنین است و چهار پسر،ولى ام البنین در كربلا نیست،در مدینه است.آنان كه در مدینه بودند از سرنوشت كربلا بى خبر بودند.به این زن،مادر این چند پسر كه تمام زندگى و هستی اش همین چهار پسر بود،خبر رسید كه هر چهار پسر تو در كربلا شهید شدهاند.البته این زن زن كاملهاى بود،زن بیوهاى بود كه همه پسرهایش را از دست داده بود.
گاهى می آمد در سر راه كوفه به مدینه می نشست و شروع به نوحه سرایى براى فرزندانش می كرد.تاریخ نوشته است كه این زن خودش یك وسیله تبلیغ علیه دستگاه بنى امیه بود.هر كس كه مىآمد از آنجا عبور كند متوقف مىشد و اشك مىریخت.مروان حكم كه یك وقتى حاكم مدینه بوده و از آن دشمنان عجیب اهل بیت است، هر وقت مىآمد از آنجا عبور كند بى اختیار مىنشست و با گریه این زن مىگریست. این زن اشعارى دارد و در یكى از آنها مىگوید:
لا تدعونى ویك ام البنین
تذكرینى بلیوث العرین
كانتبنون لى ادعى بهم
و الیوم اصبحت و لا من بنین --- (منتهى الآمال،ج 1/ص386)
مخاطب را یك زن قرار داده،مىگوید:اى زن،اى خواهر!تا به حال اگر مرا ام البنین مىنامیدى،بعد از این دیگر ام البنین نگو،چون این كلمه خاطرات مرا تجدید مىكند،مرا به یاد فرزندانم مىاندازد،دیگر بعد از این مرا به این اسم نخوانید،بله،در گذشته من پسرانى داشتم ولى حالا كه هیچیك از آنها نیستند.
رشیدترین فرزندانش جناب ابوالفضل بود و بالخصوص براى جناب ابوالفضل مرثیه بسیار جانگدازى دارد،مىگوید:
یا من راى العباس كر على جماهیر النقد
و وراه من ابناء حیدر كل لیث ذى لبد
انبئت ان ابنى اصیب براسه مقطوع ید
ویلى على شبلى امال براسه ضرب العمد
لو كان سیفك فى یدیك لما دنى منه احد- (منتهى الآمال،ج 1/ص386)
پرسیده بود كه پسر من،عباس شجاع و دلاور من چگونه شهید شد؟دلاورى حضرت ابوالفضل العباس از مسلمات و قطعیات تاریخ است.او فوق العاده زیبا بوده است كه در كوچكى به او مىگفتند قمر بنى هاشم،ماه بنى هاشم.در میان بنى هاشم مىدرخشیده است.اندامش بسیار رشید بوده كه بعضى از مورخین معتبر نوشتهاند هنگامى كه سوار بر اسب مىشد،وقتى پاهایش را از ركاب بیرون مىآورد،سر انگشتانش زمین را خط مىكشید.
بازوها بسیار قوى و بلند،سینه بسیار پهن.مىگفت كه پسرش به این آسانى كشته نمی شد.از دیگران پرسیده بود كه پسر من را چگونه كشتند؟به او گفته بودند كه اول دستهایش را قطع كردند و بعد به چه وضعى او را كشتند.آن وقت در این مورد مرثیهاى گفت.
مىگفت:اى چشمى كه در كربلا بودى،اى انسانى كه در صحنه كربلا بودى آن زمانى كه پسرم عباس را دیدى كه بر جماعتشغالان حمله كرد و افراد دشمن مانند شغال از جلوى پسر من فرار مىكردند.پسران على پشتسرش ایستاده بودند و مانند شیر بعد از شیر، پشت پسرم را داشتند.واى بر من!به من گفتهاند كه بر شیر بچه تو عمود آهنین فرود آوردند.عباس جانم،پسر جانم!من خودم مىدانم كه اگر تو دست در بدن مىداشتى، احدى جرات نزدیك شدن به تو را نداشت.
و لا حول و لا قوة الا بالله
---------------------------
مقتل حضرت عباس(ع) به نقل از کتاب شرح شمع
عصر عاشورا، پس از شهادت اصحاب و یاران، حضرت عباس علیه السلام تنهایی و بی كسی امام را نتوانست تحمل كند. محضر امام(ع) رسید و رخصت میدان رفتن و جانفشانی خواست و عرضه داشت : برادر جان! اجازه میدان می دهی؟ امام حسین(ع) گریه شدیدی كردند و فرمودند: برادر! تو پرچمدار منی.
عباس(ع) عرض كرد: «سینه ام تنگی می كند و از زندگی سـیر گشتـه ام.» امام(ع) فرمودند: مقداری آب برای این طفلان تهیه نما. جناب قمر بنی هاشم(ع) مشك به دوش گرفت و روانه میدان شد. با سپاه حریف، درباره آوردن آب به خیمه ها سخن گفت.
وقتی از آن ها مأیوس شد، نزد امام(ع) بازگشت و طغیان و سركشی دشمن را به عرض رسانید. در این حال صدای العطش كودكان فضای خیمه ها را پر كرده بود.
سقّا نگاهی به چهره معصوم كودكان انداخت و بدون تأمل سوی شریعه فرات برگشت و به نگهبانان شریعه حمله كرد و جمع كثیری را كشت و وارد شریعه شد، دست زیر آب برد تا مقابل صورت آب را بالا آورد. «ذَكَرَ عَطَش الحسین و اهل بیته» به یاد لبان خشكیده حسین و اهل بیتش افتاد و آب را برگرداند به شریعه.
هنگام بازگشت، دشمن راه را بر او بست. حضرت برای محافظت از مشك به سمت نخلستان رفت و دشمن نیز به دنبالش.
از هر طرف تیر و نیزه به سمتش پرتاب می كردند، تا اینكه زره از انبوه تیرها همچون خار پشت به نظر می رسید. ابرص بن شیبان دست راست حضرت را قطع نمود، حضرت مشك را به دوش چپ انداخت و با دست چپ جنگید و این گونه رجز خواند: «وَ اللهِ اِنْ قَطَعْتُموا یَمینی، اِنّی اُحامی اَبَداً عَنْ دینی»، به خدا قسم اگر دست راستم را قطع كنید، من از حمایت از دینم دست بر نمی دارم.
در این هنگام دست چپ حضرتش را حكیم بن طفیل از مچ قطع كرد. مشك را به دندان های مبارك گرفته سعی می كرد آب را به خیام برساند. لذا خود را به روی مشك انداخت. در این حال دشمن تیری به چشم و تیری به مشك زد، حكیم بن طفیل با گرزی آهنین فرق مبارك را نشانه گرفت و ضربتی وارد کرد و او را بر زمین انداخت.
عباس(ع) عرضه داشت: «یا ابا عبد الله علیك منی السلام»، ای اباعبد الله بر تو سلام، مرا دریاب.
امام خود را به نعش برادر رسانید، وقتی قمربنی هاشم در بالین امام حسین(ع) جان سپرد، حضرت فرمودند: «الان انْكَسَر ظَهری»، عباسم الآن كمرم شكست و چاره ام از هم گسست.(شرح شمع:صفحه 210 و 211)
-----------------------------------
وقتى كه قد سرو خم شد
كسانى كه حسین علیه السلام خود را به بالین آنها رساند مختلف بودند،هر كس در یك وضعى قرار داشت.وقتى امام وارد مىشد یكى هنوز زنده بود و با آقا صحبت می كرد، دیگرى در حال جان دادن بود.
در میان كسانى كه ابا عبد الله علیه السلام خود را به بالین آنها رسانید،هیچ كس وضعى دلخراشتر و جانسوزتر از برادرش ابو الفضل العباس براى او نداشت،برادرى كه حسین علیه السلام خیلى او را دوست می دارد و یادگار شجاعت پدرش امیر المؤمنین است.
در جایى نوشته اند ابا عبد الله علیه السلام به او گفت:برادرم«بنفسى انت»عباس جانم!جان من به قربان تو.این خیلى مهم است.عباس در حدود بیست و سه سال از ابا عبد الله علیه السلام كوچكتر بود(ابا عبد الله 57 سال داشتند و عباس یك مرد جوان 34 ساله بود).ابا عبد الله به منزله پدر ابا الفضل از نظر سنى و تربیتى به شمار می رفت،آنوقتبه او می گوید: برادر جان!«بنفسى انت»اى جان من به قربان تو!
ابا عبد الله كنار خیمه منتظر ایستاده است.یك وقت فریاد مردانه ابا الفضل را مىشنود.(نوشتهاند ابا الفضل علیه السلام چهرهاش آنقدر زیبا بود كه«كان یدعى بقمر بنى هاشم»در زمان خود معروف به ماه بنى هاشم بود.
اندامش به قدرى رسا بود كه بعضى از اهل تاریخ نوشتهاند:«و كان یركب الفرس المطهم و رجلاه یخطان فى الارض»سواراسب تنومندى شد،پایش را كه از ركاب بیرون مىكشید،با انگشت پایش مىتوانست زمین را خراش بدهد.حالا گیرم به قول مرحوم آقا شیخ محمد باقر بیرجندى یك مقدار مبالغه باشد،ولى نشان مىدهد كه اندام بسیار بلند و رشیدى داشته است، اندامى كه حسین از نظر كردن به آن لذت مىبرد).
وقتى كه حسین علیه السلام به بالاى سر او مىآید،مىبیند دست در بدن او نیست،مغز سرش با یك عمود آهنین كوبیده شده و به چشم او تیر وارد شده است.بى جهت نیست كه گفتهاند:«لما قتل العباس بان الانكسار فى وجه الحسین»عباس كه كشته شد،دیدند چهره حسین شكسته شد.خودش فرمود:
«الان انقطع ظهرى و قلتحیلتى».
و لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظیم و صلى الله على محمد و آله الطاهرین.
كتاب: مجموعه آثار ج 17 ص 260
نویسنده: شهید مطهرى
aviny.com
ویدیو : به میدان رفتن حضرت عباس(ع)