سودای دکتر شدن در ناکجا آباد! : سودای دکتر شدن در ناکجا آباد!/ پزشکانی که علمشان ...

سودای دکتر شدن در ناکجا آباد!/ پزشکانی که علمشان خریدار ندارد

 

 

 

 

فرزندانی از کشورمان تنها برای دکتر و پزشک شدن راهی دانشگاههای بسیار ضعیفی در برخی کشورهای خارجی که حتی از حداقل آموزشهای علمی هم برخوردار نیستند می شوند و در هنگام بازگشت حتی کالای علمشان خریداری ندارد.

 

تحصیل در رشته های گروه پزشکی به دلیل حساسیت فراوان فارغ التحصیلی در این گروه و ارتباط مستقیم آن با سلامت مردم از اهمیت بسیاری برخوردار است.

 

با اینکه ظرفیت شرکت در رشته های گروه پزشکی در سالهای اخیر به طور قابل ملاحظه ای توسعه یافته است اما همچنان سودای دکتر شدن باعث می شود که جوانان زیادی پای در راهی بگذارند که نه تنها سودای آنها را رقم نمی زند بلکه پس از آزرده شدن بسیار وقتی بازمی گردند در وطن نیز کالای علمشان را خریداری نیست.

 

کشورهای جنوب شرقی آسیا در سالهای اخیر توانسته اند با جذب دانشجویان خارجی، دانشگاههای خود را از نظر کمی توسعه دهند اما کیفیت این دانشگاهها همچنان مورد تردید بسیاری از متخصصان آموزش عالی است. در حالیکه این کشورها برای رشته های دانشگاهی خود با تبلیغات هر روزه در مجله ها و روزنامه های ایرانی توانسته اند جمع کثیری از دانشجویان ایرانی را به خود جذب کنند از سوی دیگر این دانشجویان پس از ورود به آن دانشگاهها با تصویری متفاوت مواجه می شوند.

 

نکته غم انگیز دیگر این است که دانشجویی که در طی دوران تحصیل خود با موضوعاتی همچون خرید و فروش نمره و سئوال در دانشگاهی بی کیفیت در دیار غربت مواجه می شود ناخواسته به وادی قدم می گذارد که با روح اخلاق پزشکی به عنوان یکی از ارکان لازم برای یک پزشک و یا دندانپزشک منافات دارد.

 

این موضوع که ایران در سالهای پیش از انقلاب اسلامی با کمبود پزشک عمومی مواجه بود نکته ای است که همه به آن اذعان دارند اما امروزه با تربیت هزاران پزشک عمومی و ارائه کلیه تخصص ها و وجود رشته های فوق تخصصی و تحصیل سالانه بیش از ۱۲۰ هزار دانشجو در رشته های علوم پزشکی، نهایت بی انصافی است که جوان ۱۸ ساله ایرانی به دیاری قدم بگذارد که از اولین های آموزش پزشکی نیز بی بهره است.

 

در حالی که جوان ایرانی در فیلیپین در دانشکده ای، پزشکی می خواند که حتی جسدی برای تشریح وجود ندارد و آموزش از سوی افرادی فاقد صلاحیت برای آموزش پزشکی که رشته ای حساس و مهم محسوب می شود، ارائه می شود نباید انتظار داشته باشد که در زمان بازگشت به کشور بتواند در بهترین نقطه تهران به ارائه خدمات پزشکی بپردازد.

 

این وظیفه وزارت بهداشت است که در ابتدای بازبینی مدارک این گروه از فارغ التحصیلان حساسیت لازم را برای اطمینان از مهارت های علمی و عملی آنها به خرج دهد.

 

بر اساس آخرین مصوبات شورای عالی ارزشیابی مدارک تحصیلی خارجی تنها افرادی که در یکی از دانشگاههای معتبر از نظر وزارت بهداشت شروع به تحصیل کرده می توانند جهت ارزشیابی مدارک خود اقدام کنند بنابراین مشخص است که دانشگاههای غیرمعتبر چه وضعیتی خواهند داشت.

 

با وجود اطلاع رسانی های متعدد رسانه ها و مسئولان، هنوز خانواده ها برای دکتر شدن بهای گزافی می پردازند و متاسفانه در این راه از راهنمایی های متعدد و مراکز مشاوره وزارتخانه های مسئول یعنی وزارت بهداشت و علوم نیز کمتر بهره می گیرند.

 

در حالی که فهرست دانشگاههای معتبر و غیر معتبر از سوی دو وزارتخانه به طور سالانه و بعضاً در هر نیمسال تحصیلی منتشر می شود اما خانواده هایی هستند که در دام موسسات غیرمجاز اعزام دانشجو به خارج گرفتار آمده و بدون توجه به اعتبار دانشگاه مورد نظر فرزند خود را راهی دیار غربت می کنند.

 

در حال حاضر ۹ دانشگاه و دانشکده در کشور فیلیپین در امر آموزش رشته های علوم پزشکی فعالیت دارند که این دانشگاهها هر کدام ضوابط خاص خود را در پذیرش دارند اما واقعیت درون این دانشگاهها و خرید و فروش نمره در بعضی از این مراکز آموزشی از نکات غم انگیزی است که بسیاری از دانشجویان ایرانی در آن دانشگاهها به آن اذعان دارند.

 

 

 

● سایت دانشگاه مرکزی مانیل که دانشکده دندانپزشکی آن از کیفیت مناسب برای آموزش برخوردار نیست

 

با بررسی سایت های این دانشگاه نکته ای به چشم می خورد که بخش های اعضای هیئت علمی یا فعال نیست و یا اطلاعات کاملی از آن ها وجود ندارد در حالیکه یکی از معیارهای ارزشیابی نحوه درست اطلاع رسانی در این زمینه به مخاطبان دانشگاه است.

 

 

 

● سایت دانشگاه ویزایاس که دانشجویان ایرانی موضوع رشوه های آموزشی را در آن طرح کرده اند

 

از سوی دیگر علاوه بر اطلاع رسانی ضعیف، تصویر جذابی که این دانشگاهها از خود ارائه می دهند تا دانشجویان بیشتری در آنها جذب شوند. در حالیکه در اطلاعات اولیه این دانشگاه نشان می دهد این دانشگاه در حوزه های غیرپزشکی از توانمندی هایی برخوردار هستند اما در حوزه پزشکی اطلاعات متعدد فارغ التحصیل حکایت از عدم کیفیت مناسب آنها برای تربیت پزشک می دهد.

 

هزینه تحصیل در رشته های دندانپزشکی، پزشکی و داروسازی به نوع دانشگاه بستگی دارد و حداقل در هر نیمسال ۸۵۰ تا ۹۰۰ دلار و حداکثر در هر نیمسال ۳ هزار دلار از دانشجویان اخذ می شود.

 

ارزان جلوه دادن زندگی در این کشور و هزینه های تحصیلی نیز یکی دیگر از مشکلاتی است که موسسات غیرمجاز اعزام دانشجو به خارج مشکلاتی را برای دانشجویان ایرانی ایجاد می کنند.

 

طول دوره رشته پزشکی در مقطع دکتری در این کشور ۸ سال، لیسانس داروسازی چهار سال، دکتری داروسازی هفت سال و دکتری دندانپزشکی ۶ سال است.

 

البته این گزارش قصد ندارد که کیفیت آموزش عالی را در کشوری چون فیلیپین زیر سئوال ببرد چرا که آن کشور نیز همچون سایر کشورهای جهان دانشمند، محقق، استاد توانمند و فعالیت علمی موثر دارد.

 

از سوی دیگر قصد نداریم که مشکلات فراوان آموزش عالی کشور عزیزمان ایران را نیز از یاد ببریم که با وجود هوش و توانمندی دانشجویان و اساتید کمبودهای زیادی مانع از تحقق اهداف بلند علمی کشور می شود.

 

اما نکته اینجا است که جوان ایرانی با اصرارهای فراوان مادران و پدرانی که به قصد فخرفروشی به فامیل، رویای دکتر شدن که برای خودشان تحقق نیافته، تصور زندگی بهتر در دیاری بیگانه، هزینه کمتر تحصیل در کشوری دوردست و هزاران دلیل خودساخته پای به جایی می گذارد که قرار نیست آینده درخشانی در انتظارش باشد.

 

فردی که ناآگاهانه قدم به دانشگاهی می گذارد که در کشور خودش مدرک آن دانشگاه را نیز اهمیتی نبخشند، آنچه از دست داده غرور و شخصیت و جوانی است که هرگز باز نمی گردد.

 

به طور قطع تحصیل در دانشگاهی که از استانداردهای اولیه برای تحصیل در رشته مهمی چون پزشکی برخوردار نباشد هم دوران دانشجویی لذت بخشی به همراه ندارد هم در آینده پزشک مسئولیت پذیر و دلسوز بیماران تربیت نمی شود.

 

 

 

ویدیو : سودای دکتر شدن در ناکجا آباد!