به نگار جواهریان می شود اعتماد کرد : به نگار جواهریان می شود اعتماد کردنگار ...

به نگار جواهریان می شود اعتماد کرد
نگار جواهریان از نسل بازیگرانی است که توامان تجربه‌هایی در سینما و تئاتر داشته، اما می‌توان او را حاصل تربیت تئاتری دانست؛ بازیگری که در طی سال‌های فعالیت در سینما همچنان خود را به تئاتر و حتی سنت تئاتری پیوند داده و از آن دور نشده است.
نگار جواهریان از نسل بازیگرانی است که توامان تجربه‌هایی در سینما و تئاتر داشته، اما می‌توان او را حاصل تربیت تئاتری دانست؛ بازیگری که در طی سال‌های فعالیت در سینما همچنان خود را به تئاتر و حتی سنت تئاتری پیوند داده و از آن دور نشده است.
ویژگی‌های ظاهری و خصوصیات فیزیکی جواهریان این امکان را به او می‌دهد که گزینه بازی در نقش‌های متعارفی که در سینمای صرفا سرگرم‌کننده و تجاری برای دختران جوان در نظر گرفته می‌شود نباشد، اینکه او از بدو ورودش به سینما از سوی کارگردان‌ها و تهیه کننده‌هایی پذیرفته شد که در فضایی متفاوت با جریان غالب سینمای ایران کار می‌کردند یک اتفاق خوب برای این بازیگر بود.

جواهریان در نخستین فیلم هایش در نقش‌هایی کوتاه حضور پیدا کرد، اگر بازی‌اش در «من ترانه 15 سال دارم» ساخته رسول صدرعاملی در میان بازیگران نوجوان فیلم چندان دیده نشد، در فیلم تحسین شده «قدمگاه» به کارگردانی محمدمهدی عسگرپور حضوری شیرین و باور پذیر داشت و نقشی کوتاه را در یادماندنی بازی کرد.
همکاری با محمدحسین لطیفی در «خوابگاه دختران» تجربه‌ای برای بازی در فیلمی متفاوت بود، فیلمی دلهره آور که برای جذب مخاطب ساخته شده بود، اما جواهریان پیش از این فیلم در «چند تار مو» به کارگردانی ایرج کریمی بازی کرده بود که در دیده شدن کارش موثر بود. همکاری با کریمی فرصتی به وجود آورد که جواهریان بیشتر به سینمای مورد علاقه‌اش نزدیک شود.همکاری با بهرام توکلی در نقشی کوتاه در فیلمی مردانه در «پابرهنه در بهشت» یکی دیگر از نکات قابل توجه کارنامه بازیگری نگار جواهریان است؛ او در این فیلم در نقش دختری بیمار بازی کرد که رویاهای بسیاری برای خوشبخت شدن دارد.
یکی از مهمترین ویژگی‌های بازی جواهریان در این آثار و بیشتر فیلم‌های کارنامه‌اش طبیعی بودن است، جواهریان در کمتر نقشی از خود واقعی‌اش فاصله گرفته اما امتیاز حضورش مقابل دوربین صمیمیت و واقع گرایی در اجرای نقش‌ها است. گاهی این واقع گرایی را در نقش دشواری مثل «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» دارد و گاه در نقش خاصی مثل «طلا و مس».

جواهریان در این سال‌ها نقش‌هایی متفاوت در آثاری متنوع را بازی کرده و از این نظر کارنامه‌ای غنی و ویژه دارد.نقش دختری از طبقه فرودست در «هیچ» قابل مقایسه با نقش شهرزاد در «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» به کارگردانی بهنام بهزادی نیست و بازی خیره‌کننده‌اش در نقش زنی جوان، شهرستانی، معصوم و بیمار در «طلا و مس» که خالی از اغراق و تصنع است.
«تنها دوبار زندگی می‌کنیم» فرصتی بود تا جایگاه بازیگری جواهریان یک بار دیگر تغییر کند و به عنوان بازیگر نقش نخست یک فیلم پذیرفته شود، هر چند پس از آن هرگز خود را به بازی در نقش اول یک فیلم محدود نکرد، اما دیده شدن در نقش شهرزاد در فیلم دوست داشتنی«تنها دوبار زندگی می‌کنیم» عرصه‌ای تازه برای نمایش توانایی‌های این بازیگر بود.

«یه‌حبه قند» ساخته سیدرضا میرکریمی یکی دیگر از نقاط اوج کارنامه بازیگری جواهریان است، نوع فیلم، فضای رئالیستی حاکم بر آن و نوع میزانسن و فضاسازی جنسی از بازی را می‌طلبید که جواهریان در آن بی‌تجربه نبود اما پسند دختری شهرستانی و محجوب بود که در بطن خانواده‌ای سنتی- مذهبی معنا پیدا می‌کرد.
 نمونه‌ای از زن باوقار و پاک ایرانی که معنای وجودی خود را در دل خانواده تعریف می‌کند.پس از اوجی که جواهریان در «یه حبه قند» و «طلا و مس» تجربه کرد بازی در فیلم «اینجا بدون من» به کارگردانی بهرام توکلی یک سکوی جهش تازه بود. نقش دختری که با دنیای اطرافش در ارتباط نیست و در فضایی خیالی زندگی می‌کند. فضای وهم‌آلود فیلم و نوع نگاه کارگردان به زندگی یک خانواده از طبقه کارگر «اینجا بدون من» را به تجربه‌ای متفاوت در سینمای ایران تبدیل کرد.

 نقش دختری جوان و خیال‌پرداز که نقص عضوی کوچک او را از مواهب زندگی بی‌بهره کرده، فرصتی بود که جواهریان به درستی از آن استفاده کرد و در یک بازی درونی متکی به میمیک چهره و نگاه، تلاطم روحی دختر جوان را به نمایش گذاشت. به نظر می‌رسد این قدرت و چیره دستی در ایفای نقش‌های خاص او را به گزینه‌ای قابل اعتماد برای نقش‌هایی دشوار و ویژه تبدیل کرده؛ نقش‌هایی که رویای بازیگری هر بازیگر هستند و در ضمن جای دیده شدن به بازیگر می‌دهد و حتی بخت او را برای دریافت جایزه بیشتر می‌کند.
امسال جواهریان در دو فیلم مقابل دوربین رفت، «آشغال‌های دوست داشتنی» ساخته محسن امیریوسفی و «حوض نقاشی» به کارگردانی مازیار میری، اولین فیلم از حضور در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر باز ماند و «حوض نقاشی» محصول حوزه هنری برای بخش مسابقه انتخاب شد.
 با توجه به فضای متفاوت فیلم و نقش خاصی که نگار جواهریان و شهاب حسینی در این فیلم دارند می‌توان انتظار داشت که مخاطبان جشنواره امسال بازیگران «حوض نقاشی» را به خاطر بسپارند. بازی در نقش مادری جوان که با یک بیماری روبه‌رو است و بحرانی تازه را در زندگی خانوادگی‌اش تجربه می‌کند، چالشی است تازه برای این بازیگر که شاید امسال هم سیمرغ بلورین را برای این نقش آفرینی به خانه ببرد..../روزنامه آرمان

 

ویدیو : به نگار جواهریان می شود اعتماد کرد