این دو هنرمند پاریس را چطور تصویر کردند؟ : ادبیات - فیلم موزیکال «بینوایان» ...

ادبیات - فیلم موزیکال «بینوایان» روی پرده است و آکادمی سلطنتی به زودی نمایشگاه آثار مانه را برپا می‌کند و بدین ترتیب دو هنرمند که تصویرگر پاریس بودند دوباره به سطح اول هنر جهان برمی‌گردند.
به گزارش خبرآنلاین، خیابانی که ویکتور هوگو پنجم ژوئن سال 1832 از گزند جنگ جمهوری‌خواه‌ها و سلطنت‌طلب‌ها به آن پناه برده بود، خانه‌ای واقع میان حمامی عمومی و یک سالن رقص، حالا در دسترس عموم نیست.
در آن زمان نرده‌های فولادین معابر این محله را بست و نویسنده معروف بین آتش دو دشمن اسیر شد.
یک دهه بعد وقتی هوگو شروع به نوشتن معروف‌ترین اثرش درمورد قیام شکست‌خورده دانشجویان کرد، از صحبت‌های افراد مختلف استفاده کرد. «بیوانیان» هوگو حکایت طبقه کارگر در حال رنج است که در پست‌ترین خیابان‌ها و کوچه‌پشتی‌های پاریس زندگی می‌کنند، این رمان سال 1862 منتشر شد. در همین سال ادوارد مانه، نقاش بزرگ که 30 سال از هوگو کوچکتر بود کشیدن اولین اثر مدرن تاریخ هنر را به پایان رساند؛ این اثر زندگی پاریس آن زمان را نشان می‌داد.
این تابلو که «Musique aux Tuileries» نام دارد گروهی اعیان را نشان می‌دهد که به یک اجرای زنده موسیقی در یکی از پارک‌های موسیقی پاریس گوش می‌دهند. در این تابلو خود مانه به همراه رفقایش یعنی شارل بودیار و تئوفیل گوتیه شاعر و ژاک اوفن‌باخ آهنگساز حضور دارند. دو اثر چهره‌های بسیار متضاد پاریس را در میانه قرن نوزدهم به تصویر می‌کشند.
در نمایشگاه جدید آکادمی سلطنتی خبری از تابلو «Musique aux Tuileries» نیست اما با این حال دیگر آثار مانه نیز تصویری دقیق از شهر چراغ‌ها ارائه می‌دهند، تصویری که رویه دیگرش را هوگو در آثارش نشان می‌داد. هیچ کجا ثبت نشده که این دو هنرمند با هم دیدار کرده‌اند؛ هوگو در اوج دوران موفقیتش به دلایل سیاسی به بلژیک و جزایر چنل فرار کرد، اما هر دو هنرمند چهره‌هایی محبوب و هر دو جمهوری‌خواه متعهد بودند.

تابلو «Musique aux Tuileries» اثر مانه

هر دو هنرمند در دورانی به شدت پرفرازونشیب زندگی می‌کردند: تغییرات بنیادین سیاسی در فرانسه قرن نوزدهم مدام جمهوری‌خواه‌ها یا سلطنت‌طلبان را به قدرت می‌رساند.
هوگو 13 ساله بود که ناپلئون بناپارت در واترلو شکست خورد. دوباره نوبت به سلطنت بوربون‌ها رسید، بعد انقلاب 1830 رخ داد و دو سال بعدش جمهوری‌خواه‌ها به خیابان ریختند. جوانی مانه نیز دستخوش چنین رخدادهای سیاسی بود؛ سال 1848 یک بار دیگر انقلاب شد و جمهوری‌خواه‌ها به قدرت رسیدند، بعد لویی-ناپلئون بناپارت را به رهبری برگزیدند که سه سال بعد خودش را شاه ناپلئون سوم لقب داد!
به عقیده برخی از منتقدان، هوگو وجدان بیدار اجتماعی فرانسه بود که بدبختی‌های طبقه پایین فرانسه را ثبت می‌کرد. در مقابل مانه ناظری از طبقه مرفه بود که «پاریس نو» (پاریس زاده رخدادهای مختلف) را در آثارش تصویر می‌کرد. او با اینکه از طبقه مرفه بود در آثارش بسیاری از محله‌های بدنام و پست پاریس را هم تصویر کرد.
مانه و هوگو تصویرگر گذشته وآینده پاریس بودند؛ مانه همیشه جمهوری‌خواه بود هرچند از خانواده‌ای مرفه آمده بود اما حضورش در جمع روشنفکران موجب شده بود از مسایل سیاسی روز و بیچارگی مردم بی‌اطلاع نباشد. از طرف دیگر هوگو متعلق به نسل گذشته بود که هویتشان در انقلاب‌های 1832 و 1848 شکل گرفته بود. او متعلق به نسل رومانتیک بود. او یاغی بود که سبک مبتکرانه خود را داشت و مانه نیز مانند او به دنبال تغییر قواعد نقاشی بود.

پوستر «بینوایان» با بازی راسل کرو، هیو جکمن و آن هاتاوی

بخش قابل توجهی از پاریس توصیف شده در آثار این دو نفر دیگر وجود ندارد. بیش از 60 درصد پاریس قدیم در جریان نوسازی این شهر و احداث بولوارها از بین رفت. کلیسای قرن شانزدهمی سن-مری که شخصیت‌های اصلی «بینوایان» هوگو در آن پناه می‌گیرند هنوز پابرجاست، اما اطراف آن به کلی تغییر کرده است.
پاریسی که هوگو توصیف کرده، پاریسی مشابه با شکل و شمایل این شهر در دوران قرون وسطی است، اما همزمان با مانه، ناپلئون سوم تصمیم به نوسازی و مدرن کردن شهر کرد. مانه که می‌دانست شهر برای مدرن شدن چه بهای گزافی می‌پردازد تمام تلاشش را کرد در آثارش رنگ پاریس قدیم و این تغییر و تحول را ثبت کند.
پاریسی که هوگو در رمان «بینوایان» که ابتدا «بدبختی» نام داشت، توصیف کرده پاریس فقیران و بیچارگان است. بیچارگانی که بر اثر فشار اقتصادی، جنگ، قحطی و طاعون له شده بودند و با آمدن و رفتن انقلاب‌ها هیچ تغییری در زندگیشان رخ نداد.
چهره سیاه پاریس در «بینوایان» در دو شخصیت نمود واضح دارد: ژان والژان که به دلیل دزدیدن یک قرص نان هرگز از دست پلیس رهایی نمی‌یاد (بیانگر بی‌عدالتی حاکم) و فونتین که به دلیل بچه‌دار شدن (به دنیا آمدن کوزت) از کار بیکار و به فحشا کشیده می‌شود (بیانگر درماندگی جامعه).
پاریس امروز بااینکه چهره نویی به خود گرفته اما چندان هم با پاریس هوگو و مانه فرق نمی‌کند. طبق آمار هنوز 14 درصد مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند و کوزت‌های بسیاری در این شهر زندگی می‌کنند و محله‌های بدنام اطراف رود سن همچنان یادآور زندگی کثیفی است که مانه تصویر کرده بود.
انگار این انقلاب‌ها چندان دردی از مردم دوا نمی‌کند، به قول هوگو در «بینوایان»: «اگر می‌خواهید انقلاب را درک کنید، به آن پیشرفت بگویید. و اگر می‌خواهید پیشرفت را درک کنید به آن فردا بگویید.»..... / khabaronline.ir

ویدیو : این دو هنرمند پاریس را چطور تصویر کردند؟