کیارستمی: فیلم هایی را که نساخته ام بیشتر دوست دارم : هنوز هم به پروژه هایی ...

هنوز هم به پروژه هایی فکر می کنم که روی آنها کار کرده ام و بنا بر هر دلیلی متوقف شده اند؛ من فیلم هایی را که نتوانسته ام بسازم، از آنهایی که ساخته ام بیشتر دوست دارم. تماشا: عباس کیارستمی این روزها با فیلم جدیدش – مثل یک عاشق – فضای جدیدی در عرصه سینما را تجربه می کند. او که دوره گذشته با ژولیت بینوش، هنرپیشه معروف فرانسوی ها با «کپی برابر اصل» در کن هنرنمایی کرد، این بار فیلمی با فضای متفاوت ارایه کرده تا کنجکاوی اش نسبت به ژاپن و مردم این کشور را نشان دهد.



 او در گفت و گویی در این باره گفته است: «برقراری ار تباط عاطفی با ژاپنی ها کار بسیار دشواری است. با این حال من در انجام این کار به هیچ مشکلی با آنها برنخوردم».

عباس کیارستمی با گفتن این جمله کوتاه به استقبال فیلم جدیدش رفته که در ژاپن فیلمبرداری کرده است: «من ژاپنی ها را حالا به طور سطحی می شناسم؛ آنها آدم های ساعی و البته روراستی هستند».

اکران فیلم جدید «مثل یک عاشق» این بار بهانه ای به روزنامه ها و مجلات معتبر فرانسوی و اروپایی داد تا با این کارگردان ایرانی گفت و گو کنند. در این میان مجله «انرو کوبتیبل» فرانسه در پرونده ای که به تازگی برای فیلم های اکران شده در کن جمع و جور کرده، سراغ کیارستمی رفته و با او گفت و گوی کوتاهی درباره فیلم جدیدش داشته است:



*بعد از ایتالیا و فیلم «کپی برابر اصل» چه چیزی پیش آمد که تصمیم گرفتید به ژاپن بروید و با این هنرپیشه ها فیلم جدیدتان را بسازید؟

می خواستم فیلمی تجربی بسازم و خودم را برابر کشوری ناشناخته و البته زبانی ناشناخته تر قرار دهم. انگیزه اولیه ساخت این فیلم همین مورد بود.

*در این فیلم، ماجرای عاشقانه ای که بین استاد پیر و دختر جوان صورت می گیرد، کمی جنبه سرگرم کننده پیدا می کند؛ نظر خودتان در این باره چیست؟

این حرف را خیلی قبول ندارم؛ این فیلم می تواند وهم آمیز تلقی شود. زیرا ایده پشت آن این است که هیچ وقت نمی توان برای عشق تعریف و توضیح دقیقی در نظر گرفت. این بعد، بعد سرگرم کننده ای نیست. چون عشق، سرگرم کننده نیست و اتفاقا کاملا منطبق بر واقعیت است. با این حال قبول دارم که دیالوگ های سرگرم کننده در این فیلم وجود دارد و این موضوع را در صورت مخاطبانی که آمده بودند فیلم را ببینند، می دیدم از طرف دیگر فیلم به طور ناگهانی به پایان می رسد و بیننده حس می کند که تمرکز از روی پایان فیلم برداشته شده است. این موضوع دقیقا مثل حسی است که یک رمان نویس دارد؛ او در لحظه حس می کند که باید نقطه پایان را بگذارد چون نمی تواند بیش از آن ادامه دهد.



*علاقه شما به سینما همان علاقه ای است که 20 سال پیش داشته اید؟

به همان شدت؟ نمی دانم؛ شاید نه. ولی این کار من برای زندگی است و حاضر نیستم به هیچ قیمتی از آن دست بکشم. اتفاق عجیبی که باید به آن اشاره کنم این است که هنوز هم به پروژه هایی فکر می کنم که روی آنها کار کرده ام و بنا بر هر دلیلی متوقف شده اند؛ در فکرم از این موضوع هم لذت می برم و به نوعی تسکین پیدا می کنم؛ من فیلم هایی را که نتوانسته ام بسازم، از آنهایی که ساخته ام بیشتر دوست دارم.