تقویم تاریخ -16 بهمن : 1291م:پنجم و به روایتی نهم فوریه سال 1291 میلادی امیران ...
1291م:پنجم و به روایتی نهم فوریه سال 1291 میلادی امیران لشكر و اطرافیان ارغون خان ـ ایلخان مغول ایران ـ از فرصت افتادن وی در بستر بیماری استفاده كردند و سعدالدوله بزرگ وزیر او را كه مانع سوء استفاده های مالی و اسراف آنان از خزانه كشور بود به مهمانی دعوت كردند و در آنجا اورا كشتند.
ارغون خان كه در پی خوردن «معجون طول عمر!» كه جادوگران برایش تهیه كرده بودند بیمار شده بود، دیگر از بستر برنخاست و درگذشت. وی به دور از چشم سعدالدوله معجون را خورده بود، زیرا سعدالدوله كه در عین حال پزشك او هم بود چنین معجونی را باورنداشت و آن را برای سلامت جسم زیان آور می دانست. سعدالدوله یك پزشك یهودی متولد ابهر زنجان بود و چون راههای جالبی برای جمع و خرج خزانه ایلخان ارائه داده بود كه به دلیل اسراف، فساد اداری و سوء مدیریت مقامات نظامی و دیوانی (اداری) او تهی از وجه بود به وزارت منصوب شده بود.
سعدالدوله پزشك ویژه ایلخان متوجه شده بود كه میان بیماری ایلخان و وضعیت خزانه او رابطه مستقیم بر قرار است؛ به گونه ای كه هر وقت خزانه از پول تهی بود ایلخان هم بیمار می شد و این بیماری تا روزی كه تحصیلداران وجهی می آوردند در او باقی می ماند، لذا طرحی برای جلوگیری از اسراف و سوء استفاده سران لشكر و غنی ساختن خزانه به ایلخان داد كه اجرای آن موثر واقع شد و ایلخان وی را به وزارت برگزید تا خزانه اش هرگز خالی نماند و بیمار نشود.
ایلخان پس از رهایی از آن بیماری مرموز (افسردگی و عوارض ناشی از آن)، به فكر طولانی شدن عمر افتاد و به دور از چشم سعدالوله از معجون جادو گران خورد؛ بیمار و فلج شد و درگذشت و « گیخاتو » برجای او نشست.
1341ش:در پی برکناری دو خبرنگار از کار، سندیکای تازه تاسیس روزنامه نگاران ایران شانزدهم بهمن ماه 1341 (5 فوریه 1963)اخطارکرد که در برابر اخراج بدون دلیل روزنامه نگار می ایستد و اگرهم دلیل اخراج موجّه باشد ناشر نشریه و یا مدیر رسانه های دیگر باید برحسب سوابق کار به روزنامه نگار اخراجی غرامت بپردازد که این غرامت نمی تواند برای هرسال کارکرد کمتر از سه ماه آخرین دستمزد باشد. سندیکا مشاور قضایی (وکیل) خودرا برای طرح شکایت ازجانب اخراجی به مراجع ذیصلاح خواهد فرستاد. دبیر وقت سندیکا همان روز اعلام کرده بود که سندیکا برای روزنامه نگاران «فری لنس = حق التحریری» که بیمار و یا دچار هرگونه آسیب بدنی شوند به هزینه خود دستیار و تایپیست خواهد گرفت تا در کارشان وقفه حاصل نشود.
در نخستین مجمع عمومی سندیکا که 24 آبان 1341 در تالار دبستان دولتی فیروزکوهی واقع در خیابان آشیخ هادی برگزار شده بود مسعود برزین روزنامه نگار ملی گرا با اکثریت آراء به سمت دبیر سندیکا انتخاب شده بود. در این انتخابات داریوش همایون مفسر سابق روزنامه اطلاعات با چند رای کمتر دوم شده بود. در آن زمان، تنها انتخابات دمکراتیک ایران، انتخاب دوره ای دبیر و اعضای هیات مدیره سندیکای روزنامه نگاران بود. همین سندیکا که برغم مخالفت ناشران نشریات وقت تاسیس شده بود در جریان انقلاب یک اعتصاب عمومی اعلام کرد تا دولت تماما نظامی وقت نتواند اعلامیه هایش را به اطلاع مردم برساند و این اعتصاب که 62 روز روز طول کشید طولانی ترین اعتصاب روزنامه نگاران در تاریخ ژورنالیسم بشمار آمده است. برغم شرکت فعالانه سندیکای روزنامه نگاران در انقلاب، دو سال پس از پیروزی انقلاب، مقامات وقت فعالیت آن را محدود کردند که چراغ عمرش به تدریج رو به خاموشی نهاد.
1344ش:شانزدهم بهمن 1344 محاکمه خلیل ملکی و سه تن از یاران او رضا شایان، میرحسین سرشار و علی شانسی در یک محکمه نظامی تهران آغاز شد. سرتیپ فرسیو مدعی العموم محکمه [که بعدا ترور شد] هنگام خواندن کیفرخواست از خلیل ملکی به عنوان رئیس جامعه سوسیالیستی و یکی از نهادهای وابسته به نهضت ملی ایران نام برد و گفت که مسلک و مرام [ایدئولوژی] آن جامعه ماهیت ضد سلطنت دارد!. خلیل ملکی به صلاحیت محکمه اعتراض کرد و گفت بفرض اینکه ادعای مدعی العموم درست باشد اتهام وارده؛ سیاسی است و طبق قانون، جای محاکمات سیاسی دادگاههای دادگستری است و دادرسی باید با حضور هیات منصفه صورت گیرد که تشخیص مجرم بودن و یا نبودن متهم با این هیات است.
محکمه نظامی برغم این اعتراض قانونی بکار خود ادامه داد و در پایان کار؛ ملکی را به سه سال، سرشاررا به یک سال و دو متهم دیگررا هرکدام به 18 ماه زندان محکوم کرد.
46پیش ازمیلاد:«كاتو (ماركوس پورکیوس)» فیلسوف، نویسنده و سیاستمدار نامدار روم پنجم فوریه سال 45 پیش از میلاد در شمال آفریقا خودكشی كرد تا شاهد دیكتاتوری سزار و مرگ جمهوری و حكومت انتخابی نباشد كه پدر بزرگش (ماركوس پوركیوس كاتو اندیشمند معروف) ضوابط و قواعد آن را تنظیم كرده بود.
كاتو دوم (معروف به نوه یا كاتو جوان) در رساله خود «خرد فردی و خرد گروهی» نوشته است:
سه عامل است كه موجب ارضای خاطر یك فرد می شود و این سه عامل عبارتند از: جرات (دلیری و نترس بودن و خطر كردن)، صداقت (دروغ نگفتن، رو راست بودن و وفاداری) و ساده زیستن (عادت داشتن به زندگانی ساده، همانند توده مردم و لذت بردن از آن و دوری گزیدن از تجملات و اسراف).
وی در همین كتاب فساد دولتی و ارتشاء را بذر انحطاط یك جامعه خوانده و نوشته است كه تردید دارد دست اندركاران فساد دولتی به جامعه (مردم و وطن) علاقه داشته باشند و پیش از ارتكاب فساد یك لحظه به سلامت كشور و آینده آن اندشه كنند.
كاتو در جریان نزاع سزار و پمپی (دو ژنرال و كنسول ارشد روم) جانب پمپی را گرفته بود و گفته بود كه حمایت از پمپی دفاع از حكومت انتخابی، قانون و حقوق اتباع است. كاتو دوم به شمال آفریقا رفته بود كه ساكنان رومی آن بر ضد سلطنت و حكومت جباران بودند تا آنان را برضد سزار برانگیزاند كه در آنجا شنید سزار بر پمپی فائق آمده و شكست دادنش، دیگر امكان پذیر نیست. لذا، از فرط یاس خودكشی كرد.
1505م:پنجم فوریه زادروز اجیدیوس تشودی (آژیدیوس) Aegidus Tschudi تاریخنگار و فیلسوف سویسی است كه در 1505 به دنیا آمد و 67 سال عمر كرد و سه اثر بزرگ از او باقی مانده است. وی در تالیفات خود اشاره كرده است كه تا جهان به صورت یك كنفدراسیون درنیاید كه هر جامعه آن یك كامیونیتی دمكراتیك باشد، بشر روی آرامش و آسایش كامل به خود نخواهد دید و در چنین وضعیتی، ملل كوچك و ضعیف مجبورند دائما از ملل قویتر در هراس باشند و در جوامع داخلی نیز مبارزه و درگیری برسر كسب قدرت مانع از تامین حلاوت زندگانی برای افراد (اتباع معمولی _ عوام الناس) خواهد شد و به عبارت دیگر؛ انسان در این وضعیت زندگانی خوش و ارزشمند نخواهد داشت. رئیس و مدیران یک ملت باید صدیق و بی نظر و هدفشان تامین سعادت همگان باشد[ذاتا خودخواه نباشند].
آژیدیوس عقیده دارد: تا روزی كه ایجاد یك كنفدراسیون جهانی عملی نشود، باید مللی كه دارای فرهنگ و تبار مشترك هستند و در طول زمان به عللی از هم جدا افتاده اند برادروار و بدون دشواری های مرزی و از این قبیل با یكدیگر روابط، همگاری و همیاری داشته باشند.
Aegidus Tschudi در کتاب خود ـ کنفدراسیون ـ نوشته است که راه حل مسائل انسان از جمله قطع جنگ، جنایت، فقر و بدبختی ایجاد یک کنفدراسیون جهانی مرکب از همه ملل است و این، راه حل تازه ای نیست؛ کوروش بزرگ ـ شاه ایرانیان پنج قرن پیش از ولادت مسیح فرضیه ایجاد یک جامعه مشترک المنافع جهانی را اعلام داشت و به اجرا درآورد که پس از او، ناسیونالیسم ایرانی غلبه کرد و انترناسیونالیسم کوروش در آن محو شد. آژیدیوس (تلفظ فرانسوی این نام) كوروش ایران را شایسته ترین زمامدار در طول تاریخ معرفی كرده و نوشته است: از دید کوروش (سایرس = سیروس) انسان بدون داشتن جهانی کنفدراتیو زندگانی خوش و ارزشمند نخواهد داشت. آژیدیوس سپس وارد ریشه و نژاد کوروش شده و نوشته است: ایرانیان آرین که کوروش (سایرس = سیروس) یکی از آنان بود هیچگاه بت پرست نبودند، زرتشت را یك آموزگار كامل و راهنما می دانستند نه فرستاده از سوی خدا. در میان آنان روسپیگری (خودفروشی زنان كه در یونان باستان و ... دیده می شد) وجود نداشت، مهربان و باگذشت بودند، به دسترنج دیگران طمع نمی كردند، دروغ نمی گفتند، ریا و تزویر را نمی شناختند و بنابراین شایسته صفت «نجیب (نوبل)» هستند كه مورخان همراه اسکندر مقدونی در جریان تعرض او به ایران این صفات را در میان ایرانیان کشف کرده و برنگاشته اند. کوروش از میان این مردم دارای این صفات پا به عرصه وجود گذارد.
آژیدیوس سویسی هارا ستوده و آنان را انسانهایی كه باهم دشمنی و سر نزاع ندارند توصیف كرده است. وی نوشته است كه یك دولت رشید، بالغ و بدون عیب همواره نگران رفاه و احوال اتباع بویژه سالخوردگان است، اتباعی كه به پایان عمر چشم دوخته اند و امید ندارند.
1847م:«كامیلیو كاوور» از جوانی و از زمانی كه در ارتش یك افسر جزء بود آرزویی جز تامین وحدت و حاکمیت ملی میهنش، ایتالیا، نداشت كه از 13 و اندی قرن پیش از آن روی استقلال و وحدت به خود ندیده بود و بر هرگوشه اش یك قدرت اروپایی سرپرستی می كرد. او به انگلستان رفت تا مطالعه کند و راهی برای نجات وطن بیابد و در آنجا كتابهای بیشتری درباره گذشته ایتالیا و زمانی كه یك امپراتوری بزرگ و پیشرفته بود به دست آورد و هرچه در این باره بیشتر خواند، عشق به وطن در او ریشه بیشتری دوانید و جای هرچیز و هركس را در دل او گرفت. كاوور به تدریج به این نتیجه رسید كه به همان صورتی كه وی با آگاه شدن از گذشته وطن به عشق آن گرفتار آمده و آماده هر گونه فداكاری شده است دیگران هم اگر آگاه شوند در همین راه قرار خواهند گرفت. با این نتیجه گیری به طرح نقشه برای تامین وحدت ایتالیا و تجدید عظمت گذشته آن پرداخت. نخست كوشید تا با جزئیات حكومت پارلمانی انگستان آشنا شود و این نظام را پس از تامین وحدت ایتالیا در آنجا پیاده كند. سپس به كشف رموز فراخوانی مردم به اتحاد پرداخت و به این نتیجه رسید كه پس از بازگشت به ایتالیا به حرفه قدیمی اش بازگردد و با انتشار یك روزنامه سراسری، هم خود را به هموطنان بشناساند و هم آنان را از گذشته باعظمت میهن و این كه چرا مضمحل شد و روی وحدت مجدّد ندید آگاه سازد و تا به این دو هدف نرسد وارد مبارزه عملی نشود .
كاوور برای رسیدن به این دو هدف دو سال وقت تعیین كرد و روزنامه «ایل ریسورجیمنتو Il Risorgimento» را در 1847 تاسیس كرد و با انتشار گزارش از آثار باستانی و معرفی شخصیتهای گذشته و افكار و كارهای آنان و مصاحبه با استادان تاریخ و سیاست و یافتن بازماندگان قهرمانان پیشین، ایتالیایی هارا با زبان دلكش روزنامه نگاری و شیوه این حرفه (غیر مستقیم و بی طرفانه نوشتن ) آشنا كرد و آنان را آماده یك بپاخیزی ملی ساخت و در عین حال با نوشتن مقاله و تفسیر، هرچه بیشتر خود و اندیشه هایش را به مردم شناسانید.
« كاوور » بر پایه طرح خود، دو سال پس از انتشار روزنامه اش، از پنجم فوریه (روزی چون امروز) در سال 1849 از كسوت یك روزنامه نگار كاملا حرفه ای خارج شد و پای به میدان مبارزهسیاسی گذارد و از آن پس «ایل ریسورجیمنتو» را به صورت ابزار سیاست بكار برد و موفق شد در 42 سالگی در سال 1852 و پنج سال پس از آغاز تلاش تمام وقت برای تامین وحدت و طن به عنوان یك كشور مستقل، نخست وزیر پیه مونته (پید مونت ــ ایتالیای شمال غربی) شود و با چند مانور دیپلماتیک جالب در صحنه اروپا و شركت در چند جنگ بین اروپایی ازجمله جنگ کریمه و یارگیری و با كمك میهندوستانی ازجمله گاریبالدی، چند سال بعد به آرزوی خود برسد و وطن پس از قرنها یكپارچه و سری ار سران اروپا شود.
كاوور در خاطرات خود ضمن دفاع از این عمل خویش كه از یك روزنامه حرفه ای به صورت ابزار سیاست استفاده كرده بود نوشته است كه چون هدف «میهنی» و مقدس بود منع حرفه ای و اخلاقی در این كار ندیده بود. با وجود این، وی در پایان این فصل از خاطراتش از این كه بدون دادن اطلاع قبلی به مخاطبان و عدم درج تغییر ماهیت روزنامه در لگوی ایل ریسورجیمنتو، آن را وسیله نیل به مقام دولتی هم قرارداده بود تلویحا عذر خواهی كرده است. همین بحث و اعتراف «كاوور» ، از عوامل جدا كردن نشریات حرفه ای از نشریات حزبی و اختصاصی شده است كه نشریات متعلق به احزاب و گروهها «حزبی» و نشریات دولتی «اختصاصی» خوانده شوند و نشریاتی كه تنها در یك رشته مطلب بنویسند « تخصصی » عنوان گیرند.
69م:پنجم فوریه سال 62 میلادی در جنوب ایتالیا یک زمین لرزه شدید روی داد و بیشتر ساختمانهای دو شهر پمپی و هراکولانئوم را ویران و هزاران تن را نابود کرد. این زمین لرزه و پس لرزه های آن باعث شد که در سال 79 میلادی آتشفشان محل فعال شود و آن دو شهر را نابود کند بگونه ای که پمپی در زیر خاکستر آتشفشان و مواد مذاب به ارتفاع 20 متر قرارگیرد. پنجم فوریه 1783 در همین منطقه (جنوب ناپل) پنج زمین لرزه متوالی شدید روی داد و بیش از پنجاه هزارتن را کشت.
1945م:پنجم فوریه 1945، هیتلر در پناهگاه زیر زمینی خود پس از این كه شنید واحدهای ارتش سرخ به حومه برلین رسیده اند و مدافعان پایتخت رایش عمدتا نوجوانان 14 تا 18 ساله و نظامیان بازنشسته هستند كه داوطلبانه به خدمت بازگشته اند، همكاران نزدیكش را فراخواند و خطاب به آنان گفت: نتیجه جنگ تقریبا معلوم است؛ ما نظم جهانی پیشین را تغییر دادیم، انگلستان و فرانسه از صورت دو قدرت دیکته گر خارج شده اند و راه بازگشت به آن مقام را نخواهند داشت و با خروج آنها از صحنه چینیان و هندیان دارای حاکمیت ملی خواهند شد و سرنوشت خودرا به دست خواهند گرفت. جهان [با رفتن آلمان از صحنه] دارای دو قدرت خواهد شد؛ روسیه و آمریكا كه از ظرفیت معارضه با یكدیگر برخوردار هستند. معارضه این دو نیرو به علت متضاد بودن هدفهایشان اجتناب ناپذیر خواهد بود. تا هنگامی كه این معارضه ادامه داشته باشد و یكی از دو طرف از صحنه خارج نشود سایر ملل از یک آرامش نسبی برخوردار خواهند بود و متناسب با هوش و سرعت انتقال سران خود که چگونه از وضعیت سیاسی روز و رقابت آندو قدرت استفاده کنند به پیشرفت ادامه خواهندداد. دو قدرت [مسکو و واشنگتن] به ساخت اتحادیه های سیاسی ـ نظامی برای درگیری و راه بندی دست خواهند زد. منطق قدرت حکم می کند که دیر و یا زود یکی از دو قدرت از میان برود. روزی كه یكی از این دو قدرت در صحنه نباشد، جهان دچار نااطمینانی و یک وضعیت بحرانی و نامطلوب خواهد شد و این شرایط به پیدایش قدرت های تازه کمک خواهد کرد و نظمی نوین درجهان برقرار خواهد شد. جنگ افزارهای نوین که ما [آلمانی ها] طراح آنها بوده ایم تکمیل خواهند شد و چون دارای توان ویرانگری و کشتار فراوان خواهند بود؛ جنگ دیگری مشابه جنگ جاری (جهانی دوم) و جنگ 1914 ـ 1918 رخ نخواهد داد، جنگهای آینده محدود و منطقه ای خواهند بود.
هیتلر همچنین گفته بود که آلمان حق داشت در سال 1939 به لهستان نیرو بفرستد زیرا نمی توانست بیش از آن تجزیه وطن را تحمل کند که قرارداد ورسای آن را به ملت آلمان تحمیل کرده بود و دولتهای لندن و پاریس بازگردانیدن اراضی ازدست رفته آلمان را بهانه جنگ قراردادند ـ جنگی که ما نهایت تلاش خودرا کردیم تا روی ندهد. ما درصدد جنگ با آمریکا نبودیم، با این دولت روابط حسنه داشتیم و پیرامون مسائل تبادل نظر می کردیم. سیاست این دولت ایجاب کرد که برضد ما که باهم مناسبات دوستانه داشتیم وارد جنگ شود.
این اظهارات هیتلر ـ نزدیک به سه ماه پیش از خودکشی او ـ توسط منشی اش که درجلسه حضور داشت در «دفتر ویژه بیانات پیشوا» درج شده بود که چهارسال بعد از آن به دست مورخان افتاد. هنوز به درستی معلوم نشده است که آخرین جلد دفتر «بیانات پیشوا» چگونه از دسترس سربازان ارتش سرخ خارج شده بود که ضمن تصرف برلین وارد پناهگاه هیتلر شده و جنازه او و معشوقه اش را به دست آورده بودند.
1958م:پنجم فوریه 1958 یك بمب افكن نیروی هوایی آمریكا از نوع «بی ـ47» كه حامل یك بمب هیدرژنی سه هزار و پانصد كیلوگرمی بود درجریان یك مانور نظامی بر فراز اقیانوس اطلس (آبهای «واساو ساوند» در ساحل منطقه ساوانا واقع در ایالت جورجیای آمریكا) به یك جنگنده «اف ـ 86» برخورد كرد. در این حادثه، جنگنده اف ـ 86 سرنگون شد و بمب افكن نیز آسیب دید. خلبان بمب افكن برای سبك كردن هواپیما و نجات جان سرنشینان، از فرماندهی مانور خواست كه اجازه دهد مهمات خود ازجمله بمب هیدرژنی را به دریا بریزد كه این اجازه به این امید كه بمب بعدا از آب گرفته شود به او داده شد. از آن زمان تاكنون كه پنجاه سال می گذرد جستجو برای یافتن بمب ناپدیدشده ادامه دارد ولی هنوز به دست نیامده است.
2003م:نلسون ماندلا شخصیت مهم جهانی كه به نظر بسیاری از اصحاب نظر، صدای او در همه جا شنیده می شود سی ام ژانویه 2003 در یك اجتماع در یوهانسبورگ (فدراسیون آفریقای جنوبی) با اشاره به مسئله عراق گفت:
یك قدرت، با رئیسی كه دورنگر نیست و نمی تواند به درستی و دقیقا فكر كند، می خواهد جهان را به یك هالوكاست (فاجعه) فرو برد. چرا دولت آمریكا این چنین قلدری می كند؟ فقط برای نفت!. چرا سران آمریكا و انگلستان به مقام و اختیارات سازمان ملل توجه و به شئون جهانیان اعتنا نمی كنند؟، شاید به این خاطر كه دبیر كل آن سازمان سفید پوست نیست!.
ماندلا قبلا هم از روش دولتهای آمریكا و انگلستان در استفاده از نیروی نظامی برای نیل به هدفهای سیاسی - اقتصادی انتقاد كرده بود، ولی نه به این شدت.
2005م:جورج دبلیو بوش رئیس جمهور وقت ایالات متحده دوم فوریه 2005، در نطق 40 دقیقه ای خود در جلسه مشترك كنگره آمریكا كه هرسال برگزار می شود و "خطابه وحدت ملی" خوانده می شود پیرامون سیاستها و برنامه های آتی خود در زمینه امور داخلی و خارجی مطالبی بیان داشت. قسمت هایی از این نطق رسمی كه در رابطه با ایران و خاور میانه و اشاره به آن بود از این قرارند:
ما، متحدان و دوستانمان تصمیم قاطع به مبارزه با دشمنان خارجی داریم. تعقیب دشمنان را از طریق جنگ با تروریسم ادامه می دهیم. ما با 60 كشور دیگر تلاش همه جانبه خود را برای كشف و متوقف ساختن انتقال مواد خطرناك با جدیت دنبال خواهیم كرد. در این راستا، ما و كشورهای آسیای شرقی سرگرم تلاش برای قانع ساختن كره شمالی به دست برداشتن از برنامه های اتمی اش هستیم. ما در چهار سال آینده تشكیل ائتلاف به منظور سركوب و از میان بردن خطرات عصر حاضر را پی خواهیم گرفت و برای رسیدن به این هدف، شرایطی را كه باعث تغذیه رادیكالیسم و ایدئولوژی هایی از این دست می شود حذف خواهیم كرد. ما می دانیم كه در برخی مناطق جهان یاس و ناامیدی باعث پیدایش و رشد نفرت و كینه و فراهم آمدن زمینه برای تروریسم می شود و این تروریسم برای آمریكا و ملل مشابه گرفتاری ایجاد می كند. آزادی های انسانی را جانشین نفرت ساختن، تنها عامل و نیرویی است كه ما آن را برای توقف تروریسم و دیكتاتوری كافی و لازم می دانیم. ما اعلام می كنیم كه در خاور میانه، آمریكا و متحدانش از جنبش های دمكراتیك و آزادی طلب حمایت می كنند و برای تامین آن ایستاده اند. برای مبارزه با ترور در خاور میانه، ما رسیدن به استاندارد بالاتری از آزادی را تشویق می كنیم. برای برقراری صلح در خاورمیانه ما باید با دولتهایی كه تروریستها را پناه می دهند برخورد كنیم و مانع دسترسی آنها به اسلحه كشتار جمعی شویم. سوریه هنوز اجازه می دهد كه خاك این كشور و گوشه هایی از لبنان توسط تروریستها بكار رود. امروز، ایران همچنان به صورت پناهگاه نخست تروریستها باقی مانده و این كشور به تلاش خود به داشتن اسلحه اتمی ادامه می دهد و این در حالی است كه مردم ایران همچنان از آزادی هایی كه سزاوار آن هستند محروم مانده اند. ما با متحدان اروپایی خود سرگرم فعالیت هستیم تا دولت ایران از برنامه اتمی اش دست بردارد و حمایت از ترور را پایان دهد. من از اینجا به مردم ایران می گویم كه ما در تلاش برای دستیابی به آزادی، با آنان هستیم و در كنارشان ایستاده ایم.
آیت الله خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی ایران سوم فوریه 2005 در سخنانی كه پاسخ به نطق جورج بوش تلقی شده بود گفت: بوش پنجمین رئیس جمهور آمریكاست كه می خواهد جمهوری اسلامی را ریشه كن كند، اما هر قدر كه كارتر، ریگان، بوش پدر و كلینتون توانستند، او هم خواهد توانست. آیت الله خامنه ای با تشبیه آمریكا به یكی از سرهای بزرگ اژدهای هفت سر استكبار افزود: مغز هدایتگر این اژدها كمپانی ها و سرمایه داران صهیونیست و غیرصهیونیست بوده اند كه برای تأمین منافع خود، جورج دبلیو بوش را رئیس جمهور کرده اند.
آیت الله خامنه ای با تشریح سرنوشت ملت های مختلف در دوران استعمار كهنه و نو گفت: مستكبران با ورود به مرحله استعمار فرانو با استفاده از ابزارهای تبلیغی و تأثیرگذار روانی بر روی آحاد ملت ها، خریدن عناصر زبده و فعال و تأثیرگذار جوامع و روش های پیچیده دیگر، همان اهداف استعماری قدیم را دنبال می كنند.
آیت الله خامنه ای پیشرفت های جمهوری اسلامی را در برخی عرصه ها شگفت انگیز خواند و گفت: این پیشرفت ها حقیقتا دنیا را متوجه ایران كرده است.
سخنگوی وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی نیز به طور جداگانه اتهامات جورج دبلیو بوش را بی اساس خواند و گفت كه آمریكائیان این حرفهارا از سال 1979 و هرساله تکرار می کنند.
تلویزیون دولتی ایران هم در تفسیری دولت جورج بوش را متهم كرد كه زیر پوشش تبلیغ دمكراسی تلاش دارد كه نفت خاور میانه را تصاحب كند. مفسر رادیو دولتی ایران در اظهار نظر خود در همین زمینه گفت: چرا دولت بوش تنها علاقه به پیشبرد دمكراسی در مناطق نفتخیز دارد؟!. این مفسر گفت كه ما معتقد به دمكراسی به سبك آمریكایی نیستیم.
2005م:كاندولیزا رایس وزیر امور خارجه وقت آمریكا چهارم فوریه 2005 (و دو روز پس از اشارات تند جورج دبلیو بوش نسبت ایران) سفر هفت روزه به اروپا و خاور میانه را با توپ و تشر زدن به ایران آغاز كرد.
وی پیش از ورود به لندن گفته بود: ایرانیان خودشان می دانند كه چه باید بكنند. آنان باید تعهداتشان را به انجام برسانند. آنان باید دست از برنامه اتمی خود تحت پوشش استفاده غیرنظامی بردارند و با بازرسی كامل مراكز مربوط موافقت كنند. برداشت دولت جمهوری اسلامی از حقوق بشر و رفتار مغایر آن با اتباع این كشور نیز مایه نگرانی است. به نظر من كه اداره كشور ایران توسط روحانیون غیر انتخابی برای ملت ایران و منطقه سودمند نبوده است.
«ایران» موضوع اصلی مذاكرات رایس با سران دولتهای مورد بازدیدش بود.
مرور زمان نشان داد که اظهاران جورج دبلیو بوش و بانو رایس توخالی و با هدف ارعاب بود که موثر واقع نشد و به جایی نرسید.
1468: یوهان گوتنبرگ سازنده نخستین ماشین چاپ كه خدمت بزرگی به گسترش علوم و ادبیات و ارتقاء معلومات عامه بود درگذشت. قرنها پیش از او چینی ها و كره ای ها فن چاپ بلوكی (به صورت مهر زنی) را اختراع و بكار گرفته بودند.
1690: مهاجرنشین انگلیسی ماساچوست (آمریكا) پول كاغذی به جریان گذارد و آن را برات دولتی اعلام كرد كه دارنده اش هر آن كه بخواهد می تواند آن را به خزانه دار مهاجرنشین بدهد و طلا دریافت دارد. این نخستین بار بود که در آمریکای شمالی پول کاغذی به جریان گذارده شده بود. در كتابهای علم اقتصاد از این پول كاغذی به عنوان مادر دلار امروز نام برده می شود.
1849: نیروهای اتریش شهر بوداپست پایتخت مجارستان را گرفتند و این سرزمین تا پایان جنگ جهانی اول (سال 1918) كه امپراتوری اتریش مضمحل شد، بخشی از این امپراتوری بود که "اتریش - هنگری" خوانده می شد..
1962: شارل دوگل رهبر وقت فرانسه تصمیم گرفت پس از بررسیهای بیشتر به الجزایر استقلال دهد تا در آن سرزمین خونریزی بیشتری صورت نگیرد. این تصمیم چند ماه بعد به اجرا در آمد.
1969: یاسر عرفات دبیركل سازمان آزادی فلسطین شد.
منبع:iranianshistoryonthisday.com
ویدیو : تقویم تاریخ -16 بهمن