آداب معاشرت در فرهنگ روستا :           سلام کردن عادت مردم فهیم و ساده روستا ...

 

 

 

 

 

سلام کردن

عادت مردم فهیم و ساده روستا این است که هر فرد کوچک تر باید بر فردی که از لحاظ سن و سال از او بزرگ تر است، سلام کند، مگر در مورد افراد روحانی معمم که در این مورد وقتی شخصی روحانی باشد بهتر آن می دانند که دیگران بر او سلام کنند. هر چند که از حیث سن و سال از وی بزرگ تر باشند، اگر آن ها همدیگر را نشناسند عادت و رسم آن ها این است که بر روحانی و معمم باید سلام کرد. به خاطر علم، سواد، آگاهی و دانش و لباس مقدسی که پوشیده است.

می گویند زنان، هر چند هم که مسن باشند بر مردی که نوجوانی را پشت سر گذاشته باید سلام کنند مگر در مورد کودکان و نوجوانان کم سن و سال که آنان بر زنان پیر باید سلام کنند. دیگر این که مردم روستا هنوز هم عادت دارند به محض این که از در وارد شدند بر حاضران سلام کنند و این سنت از لحاظ تربیتی و خانوادگی رواج کامل دارد تا جایی که ممکن است اگر میهمانی یا بزرگ تری چند بار به داخل حیاط رفت و برگشت، هر بار بر او سلام می کنند هر چند فاصله زمانی اندک باشد.

 

 

دست بوسی

اگر فردی از راه دوری آمده و مدتی است طرفین همدیگر را ندیده اند مانند این که شخصی از زیارت آمده یا در جای دیگری زندگی می کند وقتی یکدیگر را ملاقات کردند، اگر آن شخص پدربزرگ، مادربزرگ، پدر، مادر، عمو یا عمه یا دایی یا این که برادر بزرگ باشد دست او را می بوسند و آن شخص هم متقابلا صورت و پیشانی طرف را می بوسد.

همچنین در آداب معاشرت روستاییان است که وقتی کسی به طور رسمی از نقطه ای به نقطه دیگری برای ملاقات و دیدار می رود، نباید دست خالی باشد در صورت امکان باید چیز مناسبی با خود به عنوان هدیه و تحفه ببرد که معمولا خوراکی می باشد مانند: میوه، کله قند و... که آن را در سفره یا بقچه ای گذاشته برای میزبان می برد و آن را سوغاتی گویند.

در هنگام بازگشت، میزبان نیز جواب می گوید و همان ظروف را که خالی کرده از اشیای دیگری که از لحاظ ارزش در همان حدود باشد، پر کرده جلوی میهمان می گذارد.

ویدیو : آداب معاشرت در فرهنگ روستا