نماینده مجلس به برزیل می‌رود که چه بشود؟ : سرمربی اسبق تیم ملی فوتبال ایران ...
سرمربی اسبق تیم ملی فوتبال ایران می‌گوید که جام‌جهانی محل به کار بردن تجربه‌هاست و نباید با بالا بردن توقع از تیم ملی بازیکنان را تحت فشار قرار داد. سرمربی اسبق تیم ملی فوتبال ایران می‌گوید که جام‌جهانی محل به کار بردن تجربه‌هاست و نباید با بالا بردن توقع از تیم ملی بازیکنان را تحت فشار قرار داد.
همایون شاهرخی در آستانه جام‌جهانی 2014 برزیل اظهار کرد: نگاه من به ورزش و به ویژه فوتبال مثبت است. تیم ملی در دور انتخابی موفق شد اما تجربه ما نشان می‌دهد که شرایط تیم ملی پس از صعود به جام جهانی سخت‌تر می‌شود. خود من قبلا داخل این آتش بوده‌ام و در سال 2006 گرفتار همین مسئله شدم.
وی ادامه داد: در سال 2006 می‌توانستیم بهتر کار کنیم و نتایج بهتری بگیریم اما تیم ملی اسیر سیاست‌بازی‌ها شد و نتوانست فوتبال واقعای ایران را به نمایش بگذارد. اکنون هم حس می‌کنم تیم ملی مشکلاتی دارد که تا وقتی برطرف نشود، شک نکنید که بازیکنان و کادر فنی تمرکز لازم را نخواهد داشت.
شاهرخی افزود: در فاصله اندک باقی مانده تا جام جهانی باید بدون حب و بغض و به دور از سیاست بازی از تیم ملی حمایت کنیم. موفقیت تیم ملی، موفقیت یک فرد، فدراسیون یا سازمان ورزشی نیست که موفقیت ملتی است که به شادی احتیاج دارد. همان چیزی که پس از پیروزی تیم ملی والیبال در مردم دیدیم.
عضو کادرفنی تیم ملی فوتبال در جام جهانی 2006 آلمان همچنین گفت: باید با دید مثبت به تیم ملی نگاه کنیم اما بدانیم که همه تیم‌ها آماده به جام‌جهانی می‌آیند و نباید توقع بالایی از تیم ملی داشته باشیم. توقع بالا باعث سرخوردگی می‌شود و از طرف دیگر انعکاس این توقع به بازیکنان می‌رسد و آنها را تحت فشار قرار می‌دهد. کسی هم که زیر فشار باشد خلاقیت نخواهد داشت.
وی درباره ترکیب احتمالی تیم ملی در جام جهانی هم گفت: هر مربی برای خودش، ترکیب را چیده است و اردوها فقط برای این است که بازیکنان ذخیره را شناسایی کند. مربی تیم ملی از تجربه‌اش استفاده می‌کند و از کسانی که تیم را به جام‌جهانی رساندند، استفاده می‌کند. اگر این کار را نکند، اشتباه کرده است. چون آنها تجربه بازی‌های حساس را دارند. این مسئله می‌تواند یکی از عوامل موفقیت ایران باشد. جام جهانی محل آزمایش نیست بلکه محل استفاده از تجارب گذشته است.
شاهرخی درباره سیستم بازی تیم ملی در جام بیستم هم گفت: تجربه می‌گوید که وقتی آدم به بازار می‌رود اول به جیبش نگاه و بعد خرید کند. سرمربی تیم ملی در جام جهانی اول به بازیکنان تیم نگاه می‌کند و بعد ترکیب را می‌چیند. بازی‌های جام جهانی با جام ملت‌های آسیا و بازی با تایلند و کویت خیلی فرق دارد. در این مسابقه‌ها اول باید گل نخوریم. شرط اول موفقیت در فوتبال گل نخوردن است و بعد گل زدن. هر چه زمان گل خوردن را به تاخیر بیندازیم، اگر توان جسمی‌مان از بین نرود، می‌توانیم در 15 دقیقه آخر از فرصت استفاده کنیم و گل بزنیم. در جام جهانی تیم‌هایی موفق هستند و حتی قهرمان می‌شوند که اول گل نمی‌خورند. ما هم بهتر است که همین کار را بکنیم تا این که به مردم دروغ بگوییم که می‌رویم گلزنی کنیم!
استراتژی تیم ملی در جام‌جهانی باید حمله باشد یا دفاع؟ شاهرخی در پاسخ به این سوال گفت: حمله، واژه قشنگی است اما باید ببینیم که این کار چقدر خسارت به بار می‌آورد؟ در جنگ هم وقتی حمله می‌کنند که دفاع خوبی داشته باشند. اگر حمله کنید و دشمن شما را دور بزند، کشت و کشتار می‌شود! پس اول باید خط دفاع را محکم درست کنیم و آن وقت به فکر حمله باشیم.
وی ادامه داد: سرعت در ضدحمله یکی از عوامل موفقیت برای ایران است اما شرایط تیم‌هایی مثل برزیل، آرژانتین و آلمان فرق می‌کند؛ هرچند آنها هم اول باید دفاع خوب داشته باشند. اگر در یک بازی حمله کنید و 5 بر یک ببازید بهتر است یا دفاع کنید و یک بر صفر بازنده شوید یا بازی را مساوی کنید؟
مربی پیشین تیم ملی همچنین گفت: والیبال ما 3 بر 2 به برزیل باخت. این نتیجه قشنگ‌تر از باخت 3 بر صفر به ایتالیا بود. معتقدم که باخت یک بر صفر بهتر از باخت 5 بر صفر است. مساوی از آن هم بهتر است. البته منفی نگاه نمی‌کنیم و به بردن هم فکر می‌کنیم.
وی در ادامه با بیان اینکه فوتبال از دو بخش "واقعیت‌ها" و "اتفاقات" تشکیل شده است، اظهار کرد: واقعیت‌ها به شرایط سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، پیشینه و امکانات تیم‌ها بستگی دارد اما اتفاقات یعنی یک تیم در طول بازی پنج بار توپ را به دیرک دروازه حریف بکوبد ولی خودش روی یک ضربه کرنر گل بخورد و ببازد! خودم در طول 30-40 سال فوتبالم تجربه هر دو این مسائل را دارم. "اتفاق" نمک فوتبال است. امیدوارم که این اتفاق‌ها به سود ما باشند.
در ادامه همایون شاهرخی درباره سفر یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی به همراه تیم ملی به برزیل گفت: این کار بسیار غلط است. فوتبال یک ورزش است ولی وقتی سیاست واردش شود، تبدیل به "سیاست‌بازی" می‌شود. ورزش از سیاست جدا نیست اما از سیاسی بازی جداست. این همان اتفاقی است که متاسفانه، متاسفانه و باز هم متاسفانه در سال 2006 رخ داد. مسائل حاشیه‌ای فوتبال مثل فساد را همین جا باید پیدا کرد. نماینده مجلس به برزیل می‌رود که چه بشود؟ که چه کار کند؟ مگر قرار است در برزیل چه اتفاقی بیفتد؟ البته اگر آن نماینده فوتبالی بود باز می‌شد گفت که ایرادی ندارد.
به گزارش ایسنا، رییس کمیسیون اصل 90 مجلس شورای اسلامی اعلام کرده که هدف از سفر حجت‌الاسلام رسایی به برزیل پیگیری بحث فساد در فوتبال ایران است؛ اظهار نظری که واکنش بسیاری از اهالی فوتبال را در پی داشته است.
بازیکن و سرمربی سال‌های دور تیم فوتبال پاس تهران در ادامه به احتمال فروش امتیاز باشگاه راه آهن به یک باشگاه شهرستانی اشاره کرد و گفت: در این مورد به پاس اشاره می‌کنم. پاس به شهرستان رفت و می‌گفتند که شیر همیشه شیر است اما شیر بی‌یال و دم و اشکم دیگر شیر نیست! شیر مرده کارساز نیست.
وی افزود: راه آهن از نظر سابقه و مدیریت و بازیکنان ملی با پاس قابل مقایسه نیست اما آن هم یک باشگاه ریشه‌دار است. من کل این کار را قبول ندارم. چرا باید جایی که پول دارد یک باشگاه را بخرد؟ این طور می‌شود که سال بعد هم یک تیم دیگر سقوط می‌کند و یک باشگاه پولدار آن را می‌خرد. ریشه این کار غلط است. خرید و فروش باشگاه و این کارها در مملکت ما و فوتبال ایران هر روز ریشه می‌دواند. این کار غلط است. متاسفانه خانه از پای‌بست ویران است!
وی ادامه داد: روزانه در تهران 17 -18 میلیون نفر رفت و آمد می‌کنند. آیا شهر بزرگ تهران با این همه جمعیت و امکانات فقط باید استقلال و پرسپولیس را داشته باشد که دائم در آنها سیاسی بازی می‌شود؟ آیا جوانان جنوب شهر که عاشق فوتبال هستند و شب‌ها با توپ می‌خوابند، فقط باید به استقلال و پرسپولیس بروند؟ مگر آنها چند بازیکن می‌خواهند؟
شاهرخی همچنین گفت: امروز باشگاه‌هایی مثل پاس، راه آهن و شاهین می‌توانستند منشا و مولد بازیکن برای تیم ملی باشند. تیم ملی ما دچار فقدان ستاره است و این مسئله به این برمی‌گردد که در تهران باشگاه مولد نداریم. حتی بازیکنان شهرستانی هم پس از درخشش به تهران می‌آیند. اگر پنج تیم تهرانی خوب وجود داشته باشد بهتر از این است که فقط استقلال و پرسپولیس سیاسی باشند.
ویدیو : نماینده مجلس به برزیل می‌رود که چه بشود؟