یک روز خاطره انگیز با گروه آریان در رستوران : مهمان‌های ویژه این دوره صفحات ...
مهمان‌های ویژه این دوره صفحات رستوران‌گردی، گروه آریان بودند. گروه پرطرفدار موسیقی پاپ كه همچنان با آلبوم‌ها و كنسرت‌های موفق مخاطبان شان را در سراسر دنیا راضی نگه داشته‌اند.
پادشا: گروه پرطرفدار موسیقی پاپ كه نزدیك یك دهه است همچنان با آلبوم‌ها و كنسرت‌های موفق مخاطبان شان را در سراسر دنیا راضی نگه داشته‌اند. پیام صالحی، علی پهلوان، سیامك خواهانی، علیرضا طباطبایی و البته محسن رجب‌پور، مدیر گروه دور هم جمع شدند تا از همه چیز و مهم‌تر از همه از غذا بگویند. محور صحبت‌های ما با آنها البته طبق روال صفحات رستوران گردی ارتباط چندانی با موسیقی و حال و هوایش نداشت اما به هر حال حرفه اصلی آنها موسیقی است و لابه‌لای صحبت‌ها هرچند دقیقه یك بار، پای آن وسط كشیده می‌شد. این شما و این هم تجربه یك ناهار به‌یادماندنی با گروه آریان. 
اینجا خانه كوچك
وقتی قرار شد محل قرار را با علی پهلوان هماهنگ كنیم، خیلی زود اسم خانه كوچك مطرح شد. رستورانی كه برای بچه‌های آریان فقط یك غذاخوری عادی محسوب نمی‌شود. علی پهلوان علت این را همان اول برایمان توضیح می‌دهد: «12 سال پیش گروه آریان در این رستوران دور هم جمع شد و هسته اولیه همین‌جا شكل گرفت و اولین شام ایرانی در این رستوران ثبت شد در واقع ما جشن همکاری اولیه‌مان با «ترانه شرقی» را در این رستوران گذاشتیم و خانه كوچك یك جورهایی خانه همه ماست.» بچه‌های آریان فهرست غذاهای این رستوران را حفظ هستند اما برای علی پهلوان همه چیز از بقیه جدی‌تر است: «غذاهای اینجا را دوست دارم اما اگر قرار باشد از بین آنها انتخاب كنم باید بگویم جوجه‌چینی، مرغ جوجه انگشتی و پیتزاهای ایرانی اینجا یك چیز دیگر است. پیتزایی كه به نظر من با توجه به نوع پختش ایرانی محسوب می‌شود.»
12 سال پیش...
البته گروه آریان در طول این سال‌ها اتفاق‌های زیادی را تجربه كرده‌اند. از گروهی كه 21 سال پیش در خانه كوچك دور هم جمع شدند و آریان را شكل دادند محمدرضا گلزار، سحر كاشمری، نینف امیرخاص، برزو بدیهی از جمع بقیه جدا شده‌اند، اتفاقی كه به عقیده پهلوان بیشترین لطمه را به آریان زده است: «سفرهای بچه‌ها بزرگ‌ترین مشكل ماست بیشتر بچه‌ها در مقاطع مختلف مهاجرت كرده‌اند و همین باعث شد ما در فاصله‌های زمانی لطمه بخوریم. البته تصمیم بر این است كه كسی به‌طور ثابت وارد گروه نشود و به جای بچه‌هایی كه رفتند نوازنده‌های مهمان بیاوریم.» پهلوان كه صحبتهایش حسابی گل انداخته میگوید: این تنها مشكل ما نیست. در یك گروه موسیقی به سبك ما ماندگاری خیلی مهم است اما باید ابزار آن هم تا حدودی وجود داشته باشد. متاسفانه در ایران موسیقی هیچ تبلیغی ندارد به همین دلیل جای رشدی هم باقی نمی‌ماند، یعنی موسیقی مجاز ما رسانه ندارد فقط در یكسری مراسم خاص یا موقع تحویل سال بعضیها را دعوت می‌كنند و بعد از آن هم دیگر هیچ.»
علاقه به غذا به سبك علی پهلوان
یكی از مهمان‌های ویژه آریان، محسن‌رجب‌پور بود. مدیر برنامه‌های آریان كه تا به جمع برسد، كلی پشت سرش صفحه می‌گذاریم. او طبق معمول با تیپ كاملا آراسته و صورتی آنكادر به ما ملحق می‌شود و فضا را در دست می‌گیرد. آریانی‌ها در این روزها مشغول ضبط كارهای آلبوم جدیدشان هستند و از رجب‌پور سراغ کارهای جدید را می‌گیرند. آقای رجب‌پور به واسطه سال‌ها حضور در كنار آریان اطلاعات خیلی خوبی از علایق غذای اعضای گروه داشت و در توصیف بچه‌ها اینطور گفت: «علی پهلوان كسی است كه بیشتر از همه به غذا علاقه دارد. علی غذاشناس خیلی خوبی هم هست و وقتی با اعضای گروه در سفر هستیم یك جورهایی لیدر و رهبر رستوران‌گردی‌هاست.» به عقیده رجب‌پور علی وفادارترین كسی است كه در كار دیده‌ام. حتی به رستوران خانه كوچك هم بعد از این همه سال وفادار مانده.»رجب‌پور ادامه می‌دهد: علیرضا هم كسی است كه علاقه زیادی به غذا دارد و گرسنگی به‌شدت روی اعصابش تاثیر می‌گذارد!یادم هست یك‌بار قرار بود بعد از سال‌ها برادرش را ببیند و در عین حال گرسنه‌اش هم بود. فكر كنید بین برادر منتظر و همبرگر، كدام را انتخاب كرد؟ (می‌خندد) به اعتقاد رجب‌پور غذا خوردن در سفر یكی از مهم‌ترین بخش‌هاست، چون در طول سفر برنامه‌های روزمره به‌هم می‌ریزد و حین كار نوع غذایی كه از آن استفاده می‌شود اهمیت بیشتری پیدا می‌كند. او كه در بیشتر سفرهای خارجی همراه گروه بوده از تجربه سفر به كانادا و رستوران‌گردی آنجا هم خاطره‌های خوبی دارد. علی پهلوان میگوید: «در تورنتو به یك رستوران رفتیم به اسم «زعفران» كه غذاهایش عالی بود. ما انواع ته‌دیگ‌های خوشمزه را در این رستوران خوردیم. آنقدر همه چیز خوب بود كه یك بار دیگر هم به آنجا رفتیم.» اصلا انتظارش را نداشتیم در كانادا جایی باشد كه ته‌دیگ قرمه‌سبزی و قیمه سرو كند.»
سلیقه‌های خاص پیام صالحی
یكی از اعضای اصلی آریان، پیام صالحی است كه البته در این گردهمایی از بقیه ساكت‌تر بود. اما این باعث نشد از علایق غذایی‌اش حرفی وسط نیاید. علی پهلوان درباره سلایق دوست صمیمی‌اش میگوید: «پیام در هر زمینه‌ای سلایق خاصی دارد و درباره غذا هم همین‌طور. به همین دلیل همیشه دنبال چیزهای خاص است و غذاهای خاص را هم پیدا می كند. پیام جرأت امتحان كردن غذاهای جدید را دارد كه این خیلی خوب است. او در این كار پایه من است و همیشه رستوران‌گردی با او خوش می‌گذرد.»
با سیامك خواهانی كلی صحبت كرده‌ایم. از سنتوری و تجربه بازی در سینما كه اصلا به او خوش نگذشته است و تا جایی كه بگوید آدم شكمویی نیست و غذا را نه برای لذت بردن كه برای سدجوع می خورد! سیامك كه در سفره‌های خارجی همراه گروه نبود، به لحن پرهیجان علی گوش می‌كند و شاید حسرت می‌‌خورد... او هم عقیده دارد، علی با توجه به ذهن دقیق و سازمان‌یافته‌ای كه دارد بهترین آدم برای رهبری یك تور غذایی است. برای پهلوان كه قبلا مطلب مفصلی از او درباره رستوران‌گردی‌هایش به چاپ رسیده، غذا خوردن یك موضوع جدی است، یك لذت خاص. حرف مزه‌های تازه كه می‌شود او از تجربه یك غذای دریایی استرالیایی میگوید. ماجرا برمی‌گردد به نوعی ماهی كه او در جریان یكی از سفرهای خودش به استرالیا طعم آن را امتحان كرده: «راستش من همیشه با غذاهای دریایی مشكل دارم اما یك بار در استرالیا یك ماهی خام خوردیم به اسم « سالمون دودی»
(SMOKE SALMON) كه بی‌بو و خوشمزه بود. نمی‌دانم شاید به دلیل نوع آب دریای آنجاست كه ماهی‌هایش بو نمی‌دهند.»
سالاد سزار، پیتزای ایرانی و‌جوجه انگشتی
موقع انتخاب غذا كه می‌شود میتوان متوجه علاقه تك‌تك اعضای آریان به دنیای بزرگ غذاها شد. طبق روال همیشگی در خانه كوچك قبل از هر چیز با سالاد سزار از مهمان‌ها پذیرایی می‌شود. سالادی كه با سس فوق‌العاده خوشمزه‌اش جای انتخاب دیگری را باقی نمی‌گذارد. از جمع بچه‌ها پیام صالحی و علی پهلوان سوپ سفارش می‌دهند و از بقیه هم می‌خواهند سوپ خانه كوچك را امتحان كنند. برای غذا هم تكلیف تقریبا مشخص است. تجربه چند ساله حضور در این رستوران انتخاب را ساده‌تر كرده.علی پهلوان از همان اول جوجه انگشتی سفارش می‌دهد. سیامك خواهانی پیتزای سوپر می‌خواهد و قول می‌دهد چند تكه از آن را به پهلوان بدهد اما آنقدر زود دست به كار می شود كه چیزی از پیتزا باقی نمی‌ماند!
كباب لاری شیراز و پیتزاهای یزد
سفر، بخش مهمی از زندگی آریانی‌هاست. خواهانی میگوید: «آنقدر سفر رفتیم كه كامل فراموش می‌كنیم اینجا را قبلا آمده‌ایم یا نه، اما من خوشحالم كه فرصت تجربه، تماشا و امتحان كردن همیشه با ماست.» آخرین تجربه آنها سفری بوده كه به محلی در نزدیكی طبس داشتند. شهرك مجهزی كه حدود 1600 نفر پرسنل داشت و آریان 2 روز تمام آرامش را در آن تجربه كرد. اما سفرهای دیگر هم حكایت خودشان را دارند. علیرضا از غذاهای تبریز میگوید كه طعمشان را هیچ وقت فراموش نمی‌كند، همچنین طعم بی‌نظیر كباب لاری شیراز. علی پهلوان از یزد و تجربه خوردن یك پیتزای خوشمزه در فست‌فود متل صفائیه یزد میگوید و درمیان این صحبت‌ها محسن رجب‌پور یاد كرمان و رستوران ماهان می‌افتد.
كدام رستوران؟
موقع خوردن غذا بحث رستوران‌ها داغ است. محسن رجب‌پور رستوران‌ها را آنقدر مهم می‌داند كه بیشتر قرارهای كاری‌اش را آنجا می‌گذارد: «بیشتر قرارهایم را در رستوران می‌گذارم. بیشتر هم در رستوران «یاس» در خیابان ولیعصر. چون غذاهایش را واقعا دوست دارم. حتی كریس دی برگ را هم آنجا بردم. رستوران «البرز» را هم دوست دارم البته من اگر بخواهم جای جدیدی بروم از علی مشاوره می‌گیرم، چون در كل 5 رستوران بیشتر نمی‌شناسم، مثلا پیتزا مورانو و پیتزا پرپروك... »
دستپخت‌های خوب آریان
بحث آشپزی و درست كردن غذا هم همانطور كه پیش‌بینی می‌كردیم خیلی زود جایش را موقع خوردن غذا باز كرد. اینجا بود كه همه بچه‌ها تایید كردند كه دستپخت علیرضا از بقیه بهتر است. پیام صالحی گفت، علیرضا تقریبا همه غذاها را خیلی خوب می‌پزد و در واقع یك آشپز تمام‌عیار است. موضوعی كه خودش هم آن را تایید می‌كند: «من همه‌جور غذا را درست می‌كنم. ته چین مرغ و خورش فسنجانم از همه خوشمزه‌تر است. البته من دورچین‌های غذا را هم خیلی دوست دارم.» اما درباره پیام ماجرا آنطور كه خودش میگوید تا حدود زیادی فرق دارد؛ «من آشپزی را دوست دارم ولی تا كنون فرصت نشده كه بخواهم چیزی یاد بگیرم و از جمع‌كردن سفره غذا هم اصلا خوشم نمی‌آید!»
غذا یا رستورانی هست كه تعلق خاطر بیشتری به آن داشته باشید؟
پیام:
رستوران محبوبـــــــم «اروندكنار» است. البته مشغله‌كاری اجازه نمی دهد غذاهای زیادی را تست كنم. ولی بیشتر از هر چیزی دنبال مزه جدید هستم. معمولا خیلی كم فرصت می‌كنم كه رستوران بروم چون كار من بیزینس است و در زمینه طراحی داخلی مشغولم، به همین دلیل طراحی متفاوت رستوران برایم اهمیت زیادی دارد.
علیرضا:
من همه غذاها را دوست دارم از همه طعمی هم خوشم می‌آید فقط از فست‌فود و این قبیل غذاها بیزارم. در بین رستوران‌ها هم رستوران «اروندرود» را دوست دارم به‌خصوص حلیم‌بادمجان‌هایش را. یك رستوران هم به اسم «دارچین» است كه به تازگی با آن آشنا شده‌ام.
در رشته‌ای مثل موسیقی و در كاری كه شما در آریان می‌كنید از نظر غذایی پرهیز خاصی وجود دارد؟
پیام:
من هیچ پرهیزی ندارم. همه غذاها را امتحان می‌كنم اما به اندازه نرمال. ولی قبل از اجرا باید مراقب بود و غذاهای چرب و شیرینی نخورد. به خصوص آنهایی كه هر شب اجرا دارند باید حواسشان باشد.
سیامك:
كنترل روی وزن یك چیز كلی است. حتی اگر در كاری غیر از موسیقی باشید هم بهتر است حواستان به نوع تغذیه و كنترل وزنتان باشد.
همیشه عناصر و اعتقاداتی درباره غذا در تمام كشورها وجود دارد، شما اطلاعاتی در این زمینه دارید؟
پهلوان:
من یك چیز را درباره غذاهای ایرانی می‌دانم و آن هم این است كه هر چیزی كه همراه غذاست حتما یك علت خیلی مهم دارد. مثلا وقتی كباب می‌خوریم همراهش سماق می‌گذارند و این برای این است كه به اصلاح چربی و سنگینی كباب را بسوزاند.
محسن رجب‌پور:
وقتی برای كنسرت به لندن رفته بودیم چیزهای جالبی فهمیدیم. آنها عناصر عجیبی دارند. مثلا وقتی چنگال را شکل خاصی روی میز بگذارید یعنی دارید استراحت می‌كنید و فعلا چیزی نمی‌خورید، اگر دستمال روی میز را مچاله كنید به معنی این است كه از غذا خوشتان نیامده و خیلی چیزهای دیگر كه فقط در فرهنگ خودشان مفهوم‌های ویژه دارد.آریان و موسیقی را تحت هیچ شرایطی نمی‌شود جدا از هم تصور كرد. به همین دلیل هم بود كه وقتی غذا تمام شد و نوبت خوردن چای و رولت خامه‌ای خوشمزه رسید آنها خیلی زود رفتند سراغ حرف‌هایی كه دوست داشتند درباره موسیقی بزنند.
رجب‌پور:
خیلی خوشحالم چون می‌بینم كه بچه‌ها در مقایسه با روز اول عاقل‌تر و پخته‌تر شدند. درواقع تمام مراحل بحرانی كه باید سپری می‌شد شده و انسجام گروه با وجود مهاجرت بعضی از بچه‌ها هنوز به خوبی حفظ شده. حالا دوران چالش گذشته و آریان 13ساله شده است. مثل یك بچه كه وقتی به دوره نوجوانی می‌رسد آرام‌تر می‌شود.
پهلوان:
هر چه باشد در ایران در موسیقی دنباله رو است و در عرصه موسیقی عرب‌ها و ترك‌ها از ما جلوترند. ما نمی توانیم به‌عنوان كار بگوییم كه موزیسین هستیم چون یك خواننده در كشورهای دیگر از كودكی روی استعدادهایش كار می‌شود اما اینجا در خیلی از مواقع اینطور نیست و فقط علاقه شخصی پای طرف را به سمت یك رشته می‌كشد. از طرف دیگر، امنیت شغلی هم واقعا پایین است. كنسرت‌های ما امنیت سرمایه‌گذاری ندارند و خیلی وقت‌ها ممكن است كنسل شوند.
سیامك:
مردم هستند كه باید تعیین كنند چه سبكی را می خواهند و دوست دارند ولی با داشتن یک رسانه قوی در زمینه موسیقی میتوان سلایق مردم را هم تغییر داد که در ایران این کار بسیار سختی است. چیزی كه در خارج از ایران و در كشورهایی كه موسیقی حرفه‌ای و جهانی دارند از پایه درست است و به همین دلیل همه چیز براساس اصول پیش می‌رود.
ویدیو : یک روز خاطره انگیز با گروه آریان در رستوران