معرفی فیلم های روز: Insidious: Chapter 3 : داستانی که قبل از جن زده شدن خانواده ...

داستانی که قبل از جن زده شدن خانواده لمبرت رخ داده است. این داستان نشان می‌دهد که چگونه الیس رینر روانی با بی میلی قبول می‌کند که از توانایی خود برای ارتباط برقرار کردن با مردگان برای کمک به دختر نوجوانی که مورد تهاجم یک موجود فراطبیعی خطرناک قرار گرفته است استفاده کند. وب‌سایت نقد فارسی:

نام فیلم: Insidious: Chapter 3 (توطئه آمیز: فصل سوم)

کارگردان : Leigh Whannell

نویسنده : Leigh Whannell

بازیگران : Dermot Mulroney, Stefanie Scott, Angus Sampson

هزینه تولید: ۱۰ میلیون دلار

محصول کشور: کانادا | ایالات متحده آمریکا

ژانر: ترسناک

مدت زمان: ۹۷ دقیقه

کمپانی توزیع کننده: Gramercy Pictures

منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۶.۳ از ۱۰ (۲.۵ از ۴)

خلاصه داستان : داستانی که قبل از جن زده شدن خانواده لمبرت رخ داده است. این داستان نشان می‌دهد که چگونه الیس رینر روانی با بی میلی قبول می‌کند که از توانایی خود برای ارتباط برقرار کردن با مردگان برای کمک به دختر نوجوانی که مورد تهاجم یک موجود فراطبیعی خطرناک قرار گرفته است استفاده کند.



می‌گویند تا «سه نشه بازی نشه». اما انگار این ضرب‌المثل در مورد مجموعه «توطئه آمیز»( Insidious) جواب نمی‌دهد. قبول دارم که فیلم شماره ۳ بهتر از فیلم شماره ۲ است، اما هرگز به اندازه فیلم اول ترسناک و در عین حال پرتلاطم نیست. به جای استفاده از آخرین صحنه فصل دوم به عنوان نقطه شروع فصل سوم، لی وانل، نویسنده/کارگردان/بازیگر (که نخستین کارگردانی‌اش را تجربه می‌کند)، ترجیح داده تا به گذشته برود و یک داستان پیش درآمد بسازد. بنابراین، به ما فرصت داده شده تا رویدادهایی که باعث شده‌اند تا الیس رینر احضار روح کن (لین شی) با تاکر (آنگوس سمسون) و اسپکس (لی وانل) متحد شود را ببینیم. بعید می‌دانم که کسی غیر از طرفداران جان سخت «توطئه آمیز» منتظر چنین داستانی بوده است.



«توطئه آمیز: فصل سوم»(Insidious: Chapter 3) از الگوی فیلم اول پیروی می‌کند: یعنی یک شروع قدرتمند، یک داستان محکم و یک پایان ناامید کننده. البته این بار فرازهای فیلم به اندازه کافی بلند و نشیب‌هایش به حد کفایت عمیق نیستند. این فیلم به لحاظ ایجاد کاراکترها و موقعیت‌ها قابل احترام است. صحنه های «غافلگیری!» بارز اما غیرموثر هستند. (لذت یک لحظه غافلگیرکننده خوش ساخت در این است که علیرغم این که می‌دانید چنین لحظه ای در حال وقوع است اما بازهم می گیردتان). متأسفانه، به نظر پایان فیلم چیزی شبیه به تکرار «روح خبیث»(Poltergeist) شده است و جنب و جوشش به طرز خطرناکی فیلم را به یک کمدی ناخواسته تبدیل کرده است. حق دارید تعجب کنید: لین شی، بازیگر اکشن! (فکر عجیبی که هنگام تماشای فیلم سراغم آمد: هم بازی شدن او با بروس کمپل نمی تونست جالب باشد؟)



فیلم به اندازه کافی مستقل است و برای فهمیدنش نیازی نیست که حتماً دو فیلم قبلی را دیده باشید. این فیلم خانه اشباح است که سعی شده کارایی‌اش را با افزودن المان «پنجره عقبی»(Rear Window) به ابتدای فیلم بالا برد. از این جنبه آن طور که باید به خوبی استفاده نشده است، اما این باعث شده که قهرمان داستان ثابت بماند، لذا وقتی شیاطین قدم زنان نزدیک می‌شوند تنش فیلم زیاد می‌شود. چرا که او نمی‌تواند فرار کند یا از پنجره بیرون بپرد.



کویین (استفانی اسکات) دانش آموز سال آخر دبیرستان است که رویای زندگی‌اش ثبت نام در یک موسسه بازیگری معتبر بعد از اتمام مدرسه است. بلافاصله بعد از این که فکر می‌کند در آزمون ورودی نتوانسته خوب عمل کند، دچار یک حادثه رانندگی خطرناک می‌شود که تقریباً او را تا یک قدمی مرگ می‌برد. او زنده می‌ماند اما هر دو پایش را گچ می‌گیرند. بعد از سه هفته بستری شدن در بیمارستان، به او اجازه داده می‌شود تا با پدرش شون (درموت مولرونی) به خانه برود. تجربه وحشتناک او باعث شده که پایش به دنیای ماوراءالطبیعه باز شود و موجودی قدرتمند و بدجنس مدام سایه به سایه تعقیبش می‌کند. وقتی شون متوجه می‌شود که کویین با چه چیزی دست به گریبان است سراغ کمک می‌رود: اول الیس بعد تیم تاکر و اسپکس. وقتی آن‌ها با هم متحد می‌شوند، نقشه ای می‌کشند تا هم کویین را نجات دهند و هم او را برای همیشه در سرزمین سایه وار معروف به «بیشتر»(The Further) به دام بیندازند.



شیطان یا هیولای داستان واقعاً ترسناک است و حتی با یک نگاه می‌توان متوجه این شد، گرچه اسم «مردی که نمی‌تواند نفس بکشد» چندان ترسناک نیست. اما همان طور که همه می‌دانند هر چه بیشتر به یک فرد ترسناک نگاه کنید کمتر ترسناک به نظر می‌رسد.

بنابراین وقتی بیشتر از مدت زمان تصاویر سریع مختص فیلم‌های وحشتناک «مردی که نمی‌تواند نفس بکشد» را می‌بینیم و گذشته‌اش را می‌فهمیم بیشتر به موجودی رقت انگیز تبدیل می‌شود تا ترسناک.



استفانی اسکات بازیگر تلویزیونی شخصیت کویین را به قهرمانی دوست داشتنی و جذاب تبدیل کرده است این خیلی مهم است؛ چون اگر به کاراکتر اهمیتی ندهیم، فیلم ممکن است هیچ تأثیری نداشته باشد. قبول دارم که اسکات بیش از نیمی از فیلم را روی تخت افتاده است (البته به جز مواقعی که روی ویلچر نیست یا مثل عروسک جابه‌جا نمی‌شود)، اما خیلی خوب نقش آدم‌های ترسیده را بازی می‌کند. درموت مولرونی «توطئه آمیز: فصل سوم» را با قدرت «ستارگی» محدود خود مزین کرده است. لین شی به نظر از این که کاراکتر خردش در فیلم اول به یک کاراکتر محوری تبدیل شده لذت می‌برد و زوج آنگوس سمسون و لی وانل نیز جنبه طنز فیلم را تأمین می‌کنند.



برای هدف وحشت یک بار مصرف، «توطئه آمیز: فصل سوم» جواب می‌دهد. اگر هدف این فیلم PG-13 از جا پراندن بیننده آن هم به دفعات بوده، این فیلم به هدفش رسیده است. اما ورای این، سومین کار وانل مملو از ایده های تکراری و استعاره های آشنا است. فیلم همچنین خیلی تاریک است (از نظر بصری نه محتوایی). می‌دانم که نور کم می‌تواند ابزار موثری برای بالا بردن جو هراس باشد، اما نبود کافی آزاردهنده می‌شود. ظاهراً هر صحنه- حتی در روز روشن- با تاریکی پر شده است و آخر فیلم دیگر چشم درد گرفته بودم.

«توطئه آمیز: فصل سوم» مخصوص آن‌هایی است که به ناامیدی به یک فیلم ترسناک PG-13 نیاز دارند است. این فیلم گزینه بهتری نسبت به فیلم جدید «روح خبیث» است، اما نه آنقدر بهتر که ممکن است تصورش را کنید.