ساره بیات و رعنا آزادی ور از محمد رسول الله چه گفتند؟ : رعنا آزادی‌ور و ساره ...
یادداشت اختصاصی رعنا آزادی ور برای کتاب «پیامبر رحمت» ، کتاب اختصاصی فیلم محمد رسول الله (ص)
همکاری با گروهی که در مقیاس جهانی معتبر هستند، برای هر کسی تجربه فوق العاده ای است. شما به عنوان بازیگر وقتی مقابل دوربین فیلمبردار چیره دستی مثل ویتوریو استورارو می روید، نکاتی را تجربه می کنید و می آموزید که بی نظیر است. من این شانس را داشته ام که مقابل دوربین برخی از فیلمبردارهای بزرگ سینمای ایران بازی کنم، اما وقتی پلان های ثبت شده توسط آقای استورارو را می بینیم، بیشتر شبیه تابلوهای زیبای نقاشی هستند. همکاری با این گروه بین المللی که همه با سوابق آنها آشنا هستیم، برای من توامان با ترس و لذت بود.
خداوند را شاکرم که در کارنامه ام با کارگردان هایی همکاری کرده ام که همگی از بهترین های سینمای ایران هستند. اما چیزی که در مورد آقای مجیدی برایم جذاب بود، این بود که ایشان به خوبی می دانستند قرار است هر پلان را چگونه اجرا کنند و در هدایت بازیگران و نحوه دکوپاژ کاملا با آگاهی سر صحنه حاضر می شدند. شیوه هدایت ایشان خیلی شیوه مستقیم و بی دردسری بود، با اینکه در برخی موارد زحمت بسیاری می کشید تا چیزی که مد نظر دارد، به خوبی اجرا شود. تک تک پلان ها با تایید ایشان و حساسیت بسیار فیلمبرداری شد و من به عنوان بازیگر احساس میکردم مدام زیر ذره بین آقای مجیدی قرار دارم و حتی یک حرکت انگشت بی جهت نمی توانم داشته باشم و این بسیار به من احساس امنیت میداد.
هدایت و راهنمایی بازیگران اصلی به طور مستقیم توسط خود آقای مجیدی صورت گرفت. ما قبل از شروع فیلمبرداری، چندین ماه این شخصیتها را در حضور ایشان تمرین کردیم و ایشان حتی در مراحل آخر تمرین با دوربین نیز حضور داشت. تحقیقات میدانی گستردهای قبل از شروع پیش تولید و هنگام نگارش فیلمنامه صورت گرفته بود. من با توجه به محدودیت منابع به صورت فردی نمی توانستم تحقیقات وسیعی در مورد شخصیت جمیله انجام دهم و در جستجویی که میان کتب و مطالب اینترنتی کردم نیز چیزی بیش از نکاتی که در فیلمنامه وجود داشت، به دست نیاوردم و صرفا به برخی نکات کلی برخوردم، مثل این که او گردنبندی داشته که برای دشمنی با حضرت پیامبر آن را میفروشد و…
من در این فیلم برای اولین بار در کارنامه ام یک نقش تماما منفی را بازی میکنم. باید بگویم نقش تاریخی که در عین حال منفی هم باشد، برای هر بازیگری به شدت وسوسه برانگیز است، چون هر چقدر شما منفورتر جلوه کنید، بازی بهتری ارائه داده اید، ولی این منفی بودن باید از طرفی هم کنترل شده باشد و از قاب تصویر بیرون نزند.
طی این دوازده سالی که در سینمای ایران حضور دارم، همیشه دچار یک نوع وسواس بوده ام و تلاش کرده ام حداکثر سالی یک فیلم بازی کنم و این تصمیم بسیار آگاهانه بوده. من بعد از موفقیت درباره الی (اصغر فرهادی) خیلی صبر کردم تا آن اتفاق مثبت دوباره تکرار شود و بین آن فیلم و فیلم محمد رسول الله (ص) فقط در یک فیلم سینمایی حضور داشتم. به نظرم عامل صبر در موفقیت هر بازیگری نقش تعیین کننده دارد و اگر بازیگر برای آن چیزی که ایده آلش است صبر کند، قطعا ثمر خواهد داد.
از صمیم قلبم امیدوارم تجربه هایی این چنین در سینمای ایران تکرار شود. خوشبختانه سینمای ایران بازیگران بسیار خوبی دارد که اغلب آنها مشتاق آزمودن تجربه های تازه هستند.
التهاب در نگاهِ عاشقانِ مشتاق موج میزند. چشمانی پر از ولع بر پرده نقرهای دوخته شده اند تا عشق را تماشاگر شوند. چه سخت و دشوار است نمایش تمامیِ عشقِ خداوند به بندگانش، به دُردانه اش محمد(ص)، سفیر عشق و ایثار.
انسان در فرآیند زندگی همواره در فراز و فرود جهان آفریده خداوند یکتاست. خداوندی که سزاوار حمد و ثناست، مهربان است و رحیم و هبه اش گسترده بر عالمیان. قلوب ما آغشته به عشق لایزال اوست. محمد(ص) خاتم النبین و آخرین فرستاده بر حق اوست و کسی که نور به ارمغان میآورد و به مقام انسان ارج میدهد.
حال، اندیشه پی آن است تا اندکی از جلال و عظمت آن بزرگوار در قاب سینما منقش گردد و تجلی یابد؛ چه اتفاق میمونی، چه درخششی و چه التهابی! آیا این ملزومات حقیر انسانی با این اندک بضاعت میتواند تا حدی، اندکی و نقطهای از آن همه جلال و شکوه این اَبَرمرد تاریخ زندگی را بر جهانیان بتاباند و قطرهای از دریای عشق را نمایشگر شود؟
اقبال، تهوّر و شجاعت یک کارگردان فرهیخته ایرانی و گروهی عاشق به عنوان دست اندرکاران این سفر مملو از عشق، راهی آفرینش این قاب شده و حلیمه هم پروانه وار به دور این آیت خداوندی سبکبال به گردش درمی آید تا سهمی از این همه عشق را از آن خود کند.
حلیمه، حلیم و صبور، نگاه بر قامت خداگونه فرستاده خدا دارد و در این رهگذر، ناظر بر رشد و شکوفایی باشکوهش است. اما بزرگترین خطری که هر بازیگری را تهدید می کند، مبتلاشدن به روزمرگی و بی تفاوتی ست، یعنی کنارگذاشتن ترس، نه ترس به تفسیر فراگیرش، بلکه ترس به همراه امنیت و احساس در مواجهه با قابی به وسعت سینما، ترس برای لحظه تاریکی سالن و دوخته شدن هزاران چشم بر ما و شنیدن هزاران نجوای قضاوت.
من همیشه سعی کرده ام در حد بضاعت اندکم این ترس را همراه داشته باشم و به این وحشت احترام بگذارم، اما امان از ثانیه ای که مجید مجیدی به تو بگوید "بیا در لباس حلیمه رسول الله”… طبیعی ست که جانم مزین به دلهره ای می شود پر از دل آشوبگی و عشق، پر از فریاد در سکوت، پر از هجوم سوالهای محال.
آیا من تنها در جهانی پرشکوه و ناامید، امید این را در دل داشته باشم که استحقاق پوشیدن قبای حلیمه را دارم؟ همان حلیمه ای که پیامبر در روزگار رسالتش ردای خود را برایش پهن میکند تا دایه کودکیاش بر آن جلوس کند؟ ترسیدم، اما صدایی در دلم تکرار می شد که شاید حلیمه، آرزوی من در سینماست، آرزوی من در این دنیاست. ترسیدم، اما با خود گفتم شاید بی قراریِ تنم با حلیمه قرار پیدا کند و شاید حلیمه، پایان سرگشتگیهای بی امان من باشد. پس به درگاه خداوندِ حلیمه تضرع کردم و از او خواستم به من ایمانی دهد مملو از دلدادگی، شوریدگی و عشق برای برخاستن به سوی نور… و خدا در این مهم یاورم شد.
تمام عشق و ریاضت من و کاروان همکارانم در این اثر، اندوخته ای است گرانبها در صندوقچه قلب هایمان. خداوند را شاکرم که در این ضیافت نور، من هم دعوت شدم، چه روزها و شب ها را گذراندیم در این قاب ناب الهی. پوشیدن ردای این بانوی اسلام را بر تنم و نقش آفرینی آن عزیز بزرگوار را موهبتی میدانم بی حد و حصر. به امید تابش نور الهی بر سینمای پردرخشش راهیان راهش و بینندگان ناظر بر این پرده نقره ای. باشد که در چشم تماشاگران نیز امانتدار شایسته ای برای لباس حلیمه باشم.
اخبارفرهنگی - باشگاه خبرنگاران
ویدیو : ساره بیات و رعنا آزادی ور از محمد رسول الله چه گفتند؟