فیلم‌های روز جهان (2) : ماهنامه سینمایی فیلم: تغییر بازی  Game Changeكارگردان: ...

ماهنامه سینمایی فیلم:



تغییر بازی  Game Change

كارگردان: جی روچ، فیلم‌نامه: دنی استرانگ، بازیگران: جولین مور (سارا پلین)، اد هریس (جان مك‌كین)، وودی هارلسن (استیو اشمیت). محصول ۲۰۱۲، ۱۱۸ دقیقه.

در كوران مبازرات انتخاباتی ریاست‌جمهوری سال ۲۰۰۸ در ایالات متحده، سرا پلین كه فرماندار ایالت الاسكاست به عنوان جانشین رییس‌جمهور در كمپین جان مك‌كین جمهوری‌خواه معرفی می‌شود اما پلین آشنایی زیادی با قوانین حاكم بر رده‌های بالایی سیاست آمریكا ندارد...

میان ماندن و رفتن

 یکی از شگفتی­های انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۰۸ آمریکا، اعلام نام سارا پلین به عنوان معاون جان مک­کین، رقیب باراک اوباما بود. با این خبر، نام سارا پلین به عنوان نخستین زنی که حزب جمهوری­خواه برای دومین مقام مهم کشور در نظر گرفته، در تاریخ آمریکا ثبت شد. اما این پایان خبرسازی پلین نبود. این زن ویژگی­هایی دارد که باعث شد خیلی زود مورد توجه رسانه­ها قرار بگیرد و نامش در اکثر نوشته­هایی که درباره‌ی انتخابات تاریخی ۲۰۰۸ آمریکا منشر شده، بارها تکرار شود. یکی از این آثار، کتاب تغییر بازی نوشته‌ی جان هیلمن و مارک هاپرین است. در فیلمی که با همین نام و بر اساس این کتاب ساخته شده، جولین مور در نقش سارا پلین برای جبران مشکل کمبود رأی مک­کین (اد هریس) در بین زنان حزب، به کار فرا خوانده می­شود.

 او فرماندار ایالت آلاسکاست و با محبوبیتی ۸۰ درصدی در بین مردم آن ایالت، رکوردی بی­سابقه را برای خود ثبت کرده است. نخستین بار که سارا پلین را می­بینیم، با دخترانش مشغول قدم زدن در شهر بازی و گوش سپردن به درددل یکی از شهروندان درباره‌ی افزایش قیمت گاز است. اهمیت این سکانس، شناختی­ست که از سارا پلین به ما می­دهد. زنی که بخش زیادی از محبوبیتش را مرهون رابطه‌ی صمیمانه­اش با مردم و اداره‌ی ایالتش به شیوه­ای عامیانه (نه عوام­فریبانه) است. اکنون سارا پلین در پی تماس مک­کین وارد عرصه­ای می­شود که در آن رفتارهای خودمانی جایی ندارد. گرچه او در نخستین نطق انتخاباتی­اش موفق می­شود با همین رویکرد، بسیاری را طرف­دار خود کند اما در ادامه بی­خبری­اش از وضعیت اقتصادی و به‌ویژه عرصه‌ی بین­الملل، او را به سوژه‌ی برنامه­های طنز تلویزیونی بدل می­کند و دلیل انتخاب چنین فرد کم­سوادی برای نشستن بر دومین صندلی مهم سیاست آمریکا، به پرسش مهم رسانه­ها از مک­کین بدل می­شود.

ناآگاهی پلین، او را از زنی مستقل و معتمد به نفس، بدل به انسانی خودباخته و عصبی می‌کند. جذابیت تغییر بازی در همین نوسان رفتاری پلین و تلاش مشاوران مک­کین برای حل این مشکل نهفته است. به این ترتیب بر خلاف ظاهر فیلم، باید گفت تغییر بازی مطلقاً اثری سیاسی نیست. روایت اصلی، تلاش­های زنی­ست برای تغییر جایگاه خود در زندگی حرفه­ای­اش. بستر این مبارزه، عرصه‌ی سیاست است.

مرکز درام جایی­ست که جدال این زن با رسانه­ها و اطرافیانش، کم­کم به جدالی برای «حفظ فردیت در مسیر پیشرفت» بدل می‌شود. حتماً این پند قدیمی را شنیده­اید که بزرگی به فرزندش می­گوید: «اگر می­خواهی کاری کنی که تا کنون نکرده­ای، باید کسی شوی که تا کنون نبوده­ای!» دشواری کار پلین تغییر بازی این است که می­خواهد به قیمت خود ماندن، کاری کند که تا کنون نکرده است. او خیلی دیر می­فهمد پیروزی در بازی سیاست با حفظ فردیت هم­خوانی ندارد. در انتهای فیلم و پس از اعلام شکست مک­کین در انتخابات، این زن خود را برای خواندن نطقی جدید آماده می­کند و تلاش­های اطرافیان برای فهماندن غلط بودن این کار به او، به نتیجه نمی­رسد.

زنی که در میانه‌ی راه، خسته از هجوم رسانه­ها به زندگی شخصی­اش، قید نشست­های خبری و مصاحبه­ها را می­زند و نزد خانواده­اش بازمی­گردد، اکنون به سیاست­مداری بدل شده که در مقابل استدلال اطرافیان مبنی بر «بی­سابقه بودن» سخنرانی معاون کاندیدای انتخابات ریاست‌جمهوری، می‌گوید: «همیشه بار اولی وجود دارد.» بله، سرسپردگی ابتدایی او به مشاورانش، جایش را به سرکشی داده است. در آخرین سکانس فیلم، در بین فریادهای تشویق و حمایت حاضران، دوربین روی چهره‌ی سارا مکث می‌کند. شاید برای طرح این پرسش که این زن با جاه­طلبی­ای که میراث بازی­اش در بزرگ­ترین میدان سیاست است، آینده‌ی روشن­تری خواهد داشت؟ آیا روزی دلش برای مظلومیتی که توان پنهان کردنش را پشت ژست­های دیپلماتیک هم نداشت، تنگ نمی­شود؟

بخش پایانی آخرین نطق مک­کین هم به سارا پلین اختصاص می­یابد که او را زنی شایسته برای رهبری حزب جمهوری­خواه می‌داند. مهم نیست که بدانیم پلین به چنین جایگاهی می­رسد یا خیر؛ چنان که یکی از مشاوران مک­کین در همین سکانس می‌گوید: «۴۸ ساعت دیگر اصلاً کسی یادش نمی­آید او که بود!» مهم این است که سارا، برای انجام کارهایی که تا کنون نکرده، آماده شده است.

تغییر بازی از نظر سیاسی، چیزی جز تکرار حرف­های سیاست­مداران آمریکا (از هر حزبی) ندارد. حتی تصویر سارا پلین خانواده‌دوست این فیلم هم با آن­چه در رسانه­های امریکا درباره‌ی اعتیاد او به کوکایین و خوش­گذرانی‌هایش منتشر شده، هم­خوان نیست. اما اگر می­خواهید جدا از تطبیق فیلم با واقعیت، ببینید چه‌گونه می‌شود از دل معمولی­ترین و به‌ظاهر کسالت­بارترین اتفاق‌ها، داستانی پرکشش بیرون کشید، تماشای تغییر بازی را از دست ندهید.