دو سال طول کشید تا ثابت کردم زنده ام : تقریبا حدود دو سال طول کشید تا توانستم ...
تقریبا حدود دو سال طول کشید تا توانستم ثابت کنم که من زنده هستم. در آن دو سال چندین بار می خواستم که ماشین به نام بزنم اما چون شناسنامه نداشتم نمی توانستم چیزی را به نام خودم ثبت کنم.
گواهی فوت اشتباهی
جوان 27 ساله که این روزها با مادرش در رشت زندگی می کند وقتی یاد دردسرهایی می افتد که برای اثبات زنده بودنش با آنها دست به گریبان بود، لبخندی می زند و می گوید: «پدر من سال ها قبل فوت کرد و به همین خاطر من و مادرم تصمیم گرفتیم از همدان به رشت برویم تا در کنار خانواده مادرم زندگی کنیم. مدتی گذشت و سال 88 بود که خانوارها باید اطلاعات خود را به سازمان آمار می دادند تا اسامی آنها در سیستم برای دریافت یارانه ثبت شود. به همین خاطر من اسم خودم و مادرم را در فرم نوشتم و آن را به مرکز آمار تحویل دادم.
بعد از مدتی که دور اول یارانه ها به حساب سرپرست های خانواده ها واریز شد متوجه شدم که فقط برای مادرم پول واریز شده است. به خاطر همین به مرکز آمار رفتم تا دلیل واریزنشدن یارانه خودم را جویا شوم.
زمانی که کارمند مرکز آمار صفحه مربوط به اطلاعات خانوار ما را بررسی کرد با تعجب گفت که اسم شما در فهرست مردگان ثبت شده و به همین دلیل برایتان یارانه واریز نشده است. با شنیدن این جمله داشتم از تعجب شاخ درمی آوردم. مگر امکان داشت که من مرده باشم؟
احتمال د ادم که اشتباها در زمان تکمیل فرم به جای اسم خودم اسم پدرم که چند سال پیش فوت کرده بود را نوشته ام. برای همین بررسی کردیم اما به نتیجه ای نرسیدیم. امکان بازنگری فرم وجود نداشت و نمی دانستم چطور این اتفاق افتاده بود.
مرد جوان که اسم خود را در لیست متوفیان می دید، برای فهمیدن علت ماجرا تصمیم گرفت راهی ثبت احوال شود. او در ادامه می گوید: «همان روز به سازمان ثبت احوال رشت رفتم ولی چون شناسنامه من صادره از شهرستان بهار بود کارمند ثبت احوال به من گفت که اگر بخواهند از طریق نامه نگاری با سازمان ثبت احوال بهار موضوع را پیگیری کنند مدت زمان زیادی طول می کشد و بهتر است شخصا به صورت حضوری به آنجا بروم تا درگیر نامه نگماری های ا داری نشوم.
بالاخره راهی شهر پدری ام شدم و با در دست داشتن شناسنامه به سازمان ثبت احوال بهار رفتم. وقتی موضوع را برای آنها تعریف کردم در ابتدا فکر می کردند که با آنها شوخی می کنم یا اینکه دیوانه هستم و آنها را سر کار گذاشته ام. اما وقتی جدیت من را دیدند، کارمندی که در آنجا بود شنا سنامه ام را گرفت و بعد از اینکه اطلاعات من را وارد رایانه کرد با تعجب رو به من گفت: «در اینجا نوشته شده علی طهماسبی در تاریخ 87/6/5 در بیمارستان به علت خونریزی داخلی فوت کرده است و الان نیز گواهی فوت شما وجود دارد.»
مرد جوان می گوید: «اگر تا آن لحظه تصور می کردم که هنگام پر کردن فرم درخواست یارانه اشتباه کرده و اسم پدرم را به جای اسم خودم نوشته ام، با شنیدن حرف های کارمند ثبت احوال مطمئن شدم اتفاق عجیبی افتاده که اسم من در فهرست مردگان وارد شده است. وقتی آن کارمند گواهی فوتم را دستم داد برای چند لحظه سر جایم خشکم زد.»
برای علی رفتار سازمان ثبت احوال جالب تر از اتفاقی بود که برایش افتاده بود. «کارمند ثبت احوال وقتی که اسم مرا در لیست متوفیان دید، همانجا شناسنامه ام را گرفت و مهر ابطال روی آن زد و بعد هم گفت اگر می خواهی ثابت کنی که زنده هستی از سازمان ثبت احوال در دادسرا شکایت کن تا از طریق مراجع قانونی به کار تو رسیدگی شود.»
دل درد پر دردسر
مرد جوان می گوید: «برایم سوال پیش آمده بود که چرا بیمارستان اسم من را به عنوان متوفی به ثبت احوال داده است. برای همین به آنجا هم رفتم اما جوابی به من ندادند. چون این ماجرا برایم جالب بود به دنبال پاسخی برایش بودم.
سرانجام به یاد موضوعی افتادم که چند وقت پیش پای من را به همان بیمارستان باز کرده بود. تابستان سال 87 بود که برای گذراندن تعطیلات از رشت به شهرستان بهار رفته بودیم. در یکی از آن روزها دل درد شدیدی باعث شد که کارم به اورژانس بکشد. چند ساعتی را در بخش اورژانس بستری شدم و بعد از تزریق آمپول و سرم، وضع جسمانیم بهبود پیدا کرد و از آنجا مرخص شدم. وقتی بیشتر تحقیق کردم متوجه شدم روزی که برای دل درد به بیمارستان رفته بودم، همان روزی بوده که بیمارستان اسم و مشخصات مرا به عنوان فوت شده برای ثبت احوال فرستاده است. برای همین احتمال می دهم که شاید در آن روز مسوول قسمت اداری بیمارستان به اشتباه اسم من را جزو افراد فوتی آن روز رد کرده است. این بود که بار دیگر به بیمارستان برگشتم اما بازهم جوابی به من ندادند.»
در هر صورت و به هر دلیلی، علی اسمش در لیست مردگان ثبت شده و شناسنامه اش باطل شده بود. او دیگر هیچ کار حقوقی و اداری ای را نمی توانست انجام دهد. آن هم بدون شناسنامه و با هویت یک مرده.
به همین خاطر با طرح شکایت علیه سازمان ثبت احوال شهرستان بهار خواستار پیگیری شکایتش شد.
او می گوید: «تقریبا حدود دو سال طول کشید تا توانستم ثابت کنم که من زنده هستم. در آن دو سال چندین بار می خواستم که ماشین به نام بزنم اما چون شناسنامه نداشتم نمی توانستم چیزی را به نام خودم ثبت کنم. این دوران که حالا برایم خنده دار به نظر می رسد مشکلات زیادی را برایم به وجود آورد. بزرگترین مشکل من فاصله شهر رشت و بهار بود.
محل زندگی من رشت بود و من با ید برای حضور در جلسات دادگاه به شهرستان بهار می رفتم. همه اینها باعث شده بود که در این دو سال حسابی خسته شوم. اما بالاخره این تلاش ها جواب داد و بعد از اینکه من چند شاهد را با خودم به دادگاه بردم و تحقیقات محلی توسط نیروی انتظامی انجام شد، توانستم رای دادگاه را مبنی بر زنده بودنم بگیرم و سازمان ثبت احوال موظف شد شناسنامه جدیدی را با همان مشخصات قبلی برایم صادر کند.»
علی طهماسبی توانست در تاریخ 91/1/7 شناسنامه خود را تحویل بگیرد و به عنوان یک شهروند زنده به زندگی ادامه دهد و اجازه پیدا کند تا به صورت قانونی به انجام کارهای حقوقی و اداری خود بپردازد. این در حالی است که هیچ وقت به طور رسمی مشخص نشد که اسم او چگونه وارد فهرست مردگان شده بود.
ویدیو : دو سال طول کشید تا ثابت کردم زنده ام