دل نوشته بهاره‌ رهنما برای جاری‌ اش! : بهاره رهنما که با شقایق دهقان نسبت فامیلی ...

بهاره رهنما که با شقایق دهقان نسبت فامیلی سببی (زن برادر شوهر/جاری) دارد به تازگی در یادداشتی که در وبلاگش منتشر کرده است ضمن عرض تسلیت به وی، از خاطرات خوش پدر شقایق دهقان و خانواده صمیمی این بازیگر سینما و تلویزیون سخن گفته است. شبکه ایران: بهاره رهنما که با شقایق دهقان نسبت فامیلی سببی (زن برادر شوهر/جاری) دارد به تازگی در یادداشتی که در وبلاگش منتشر کرده است ضمن عرض تسلیت به وی، از خاطرات خوش پدر شقایق دهقان و خانواده صمیمی این بازیگر سینما و تلویزیون سخن گفته است.



متن کامل این یادداشت را در ادامه می‌خوانید:

برای روزهای دلتنگی، روزهای سختی که همه در پیش داریم؛ روزهای جدا شدن، روزهای ترک روزهای متداول عمر، لحظه هایی که همه باید بگذرانیم، کنار هم بودن شاید تنها دلخوشی و کمک باشد. به نسبت ها و حرف ها مدت هاست بی اعتنا شده ام، بارها یک دوست را از فامیل نزدیک تر و یک فامیل از صد غریبه دورتر یافته ام. شقایق دهقان برای من فراتر از یک جاری بود، نوعی حس دوستی بی هیچ واسطه و اتفاقا حتی شباهتی، بدون فرصت دیدار های پشت هم و فامیل بودن و نبودن از همان روزهای اول بینمان جاری شد و جای جاری بودنمان را گرفت.

شاید در شکل گیری این احساس خانواده عجیب مهربان و بی غل و غش شقایق هم بی تاثیر نبود خانواده ای که وقتی کنارشان بودم پر از حس زندگی و شور و شوق و دوست داشتن بودم و پدر نازنینی که عجیب برایم مرد بزرگ و تحسین برانگیزی بود.

یادم هست وقتی تازه عروسی کرده بودیم و حسابی بی پول بودیم برای تزیین آپارتمان کوچکمان دنبال چند در قدیمی بودم، اقای دهقان شنید و خودش آمد دنبالم و با پاترولش من را برد کرج، یک ویلای قدیمی. درها را انتخاب کردیم و برگشتیم. از این کارها برای همه میکرد، اصولا خانواده دهقان و حتی همین شقایق عادت دارند که در خانه شان روی همه باز باشد و به همه سرویس های محبت آمیز بدهند.

حالا خیلی ناگهانی این مرد به سفر ابدی‌اش رفته و این روزها من در کنار این خانواده نازنین نبودم، کنار دوست خوبم شقایق و خانواده نازنینش، حسرتش ماند به دلم که همان روزهای اول لااقل کنارشان باشم. به خانم دهقان که نگاه می‌کنم هنوز هم عاشق است هنوز منتظر است که همسرش از جاجرود برگردد.

او به سوگ همسری نشسته که یکی از عاشقانه‌ترین و کمیاب‌ترین روابط زناشویی بعد نزدیک چهل سال زندگی را با او تجربه کرده ، برایش صبر آرزو می‌کنم تنها چیزی که از دستم بر میاید. حالا من مانده ام و شرمندگی نبودن کنار این آدمهای نازنین و عزیز در این روزهای سخت.