درس عشق از جدایی های مشهور تاریخ : قدیم ها که فناوری نبود، دو عاشق دلباخته ...

قدیم ها که فناوری نبود، دو عاشق دلباخته که می خواستند از هم جدا شوند برای هم نامه می نوشتند. نامه های دستی که بر سپیدی کاغذها نوشته می شدند.    


پادشا: قدیم ها که فناوری نبود، دو عاشق دلباخته که می خواستند از هم جدا شوند برای هم نامه می نوشتند. نامه های دستی که بر سپیدی کاغذها نوشته می شدند. نامه هایی که نشانه هایی از جدایی در خود داشتند. در میان میلیون ها میلیون نامه ای که در طول تاریخ نوشته شده اند، ما 6 نامه از نویسنده های مشهور سال های دور رابرایتان انتخاب کرده ایم که شاید در میان جملاتشان بتوانید حرف هایی را بیرون بکشید که به رابطه عاشقانه شما کمک کند.

1.    توضیح ندادن

در سال 1907 میلادی، رمان نویسی به نام «ادیث وارتون»، رابطه عاشقانه ای را از طریق نامه نگاری با خبرنگار خارجی به نام «مورتون فولرتون» آغاز کرد. اما در سال 1908 میلادی، تعداد این نامه ها کم و کمتر شد. تا اینکه وارتون متوجه شد عشقش با زن دیگری در ارتباط است.



وارتون پس از این موضوع برای فولرتون نوشت: «تو همیشه همچون یک عاشق برایم می نوشتی و مانند فردی رفتار می کردی که گویی صدها سال است مرا می شناسد! امابدون اینکه چیزی بگویی و توضیحی بدهی به این رابطه خاتمه دادی، زیرا خودت دوست داشتی که این طور باشد. این را می شد از تغییراتی که از ماه دسامبر در رفتارت ایجاد شده بود، حس کرد.»

2.    درد شیرین

در اواخر قرن 19 میلادی «اسکار وایلد» علاقه پنهانی به لرد آلفرد داگلاس پیدا کرده بود. در سال 1895 میلادی،  یکی از نامه های عاشقانه وایلد به لرد کشف و منجر به زندانی شدن او شد. حدود دو سال بعد او این نامه انتقادی را داگلاس، فردی که او رادستگیر کرده بود، نوشت: «تو برای تجربه لذت زندگی و زیبایی های هنر نزد من می آمدی. اما من تصمیم گرفتم مسایل بیشتر و فراتر از اینها به تو بیاموزم. چیزی به نام دردِ دوست داشتن و زیبایی ها آن را.»



3.    زخم عشق

پس از اینکه ربه‌کا وِست برای کتاب «ازدواج» H.G. Wells نقد نوشت، آن دو نفر به همه وابسته شدند. اما چند ماه بعد، Wells همه چیز را در هم شکست و وست برای او این نامه را نوشت:«تو به راستی مرا نابود کردی. من سقوط کردم، فروریختم. اما شاید بتوانم دوباره خودم رابسازم و سراپا باشم. تو به من گفتی حس مالکیت و دل‌مشغولی قابل درمان نیستند. اما من می گویم که هستند. درمان پذیر هستند. اما افرادی همچون من از رنجی به رنج دیگر خود را تاب می دهند تا سرانجام متوجه شوند برخی از اشتیاق های پوشالی و بیهوده هستند. بدین گونه شاید دوباره سراپا شدند.»



4.    هجوم ناامیدی

رمان‌نویس انگلیسی - ویتا ساکویه وست – در حالی که ازدواج کرده بود و شوهری به نام سر هارولد نیکولسون داشت، اما با زنی به نام «ویرجینیا وولف» رابطه عاشقانه برقرار کرد. یک روز که ویتا مجبور بود به همراه همسرش به مسافرت خارج از کشور برود، این نامه را برای وولف نوشت : «اکنون که این نامه زیبا را برای تو می نویسم، در نیمه های شبی هستم که خواب از چشمم ربوده شده است و به این فکر می کنم همه چیز به یکباره تمام شد. من بسیار دلتنگ تو هستم و اکنون در ناامیدانه ترین حالت بشری انتظار دیدنت را دارم.»



5.    بدعهدی

نویسنده فرانسوی – سیمونه دو بووار – و رمان‌نویس آمریکایی – نسلون آلگرن – در سال 1947 میلادی رابطه عاشقانه جالبی با یکدیگر داشتند. اما در سپتامبر سال 1950 میلادی، de Beauvoir نتوانست به این تعهد پیابند بماند و این نامه را برای آلگرن نوشت: «نخست، من بسیار امیدوار هستم، من با همه وجود دوست دارم در جایی دوباره تو را ببینم. اما این را بدان  که هرگز دوباره از تو نخواهم خواست که یکدیگر را ملاقات کنیم. نه اینکه غرورم اجازه ندهد، برای  اینکه با تو موافق نیستم. همان طور که می دانی، همیشه ملاقات های ما زمانی بوده است که تو می خواستی. اکنون هم من دیگر از تو تقاضایی ندارم و هر وقت تو بخواهی دوباره یکدیگر را ملاقات خواهیم کرد.»



6.    عاشقان پنهانی

رابطه عاشقانه میان نویسنده ای به نام Anaïs Nin و هنری میلر حدود 20 سال ادامه داشت. این رابطه عاشقانه در سال 1932 میلادی زمانی که هر دو آنها متاهل بودند، آغاز شد. پس از ملاقات آنها در پاریس، میلر این نامه را برای او نوشت: «نمی توانم ببینم زندگی بدون تو چطور جریان دارد. این تظاهر به زندگی کرن ها و نفس کشیدن ها خود نوعی مرگ هستند. آیا اکنون منتظر آمدن هوگو هستی؟ آیا هنوز در قلب تو جا دارم؟ من نمی توانم تصور کنم با او همان طوری هستی که با من بودی.»