ترک تهران برای اسطوره پرسپولیس سخت است : صدا از پشت تلفن می لرزد و فقط همین ...

صدا از پشت تلفن می لرزد و فقط همین سیم ها هستند که سلام و ارادت ما را به او می رساند. همایون بهزادی، سرطلایی پرسپولیس دیروز این روزها در حال تن دادن به سرنوشت تلخ جامعه ای است که پیشکسوتانش را با نامهربانی خانه نشین و بعد هم فراموش می کند.



هفته نامه حاشیه: بزرگ علوی در «چشم هایش» می نویسد: «دیدن چهره شکسته شده یک اسطوره، تلخ ترین تصویر پیش روی ماست.» حالا این تصویر حتی آنقدر خسته و درمانده است که نمی تواند برای این گفتگو، مقدمات دیداری را فراهم کند. صدا از پشت تلفن می لرزد و فقط همین سیم ها هستند که سلام و ارادت ما را به او و صدای دل شکسته او می رسانند. همایون بهزادی، سرطلایی پرسپولیس دیروز این روزها در حال تن دادن به سرنوشت تلخ جامعه ای است که پیشکسوتانش را با نامهربانی خانه نشین و بعد هم فراموش می کند. او که چند سالی است بر اثر بیماری، خانه نشین شده با شرایط روحی و جسمی وخیم، دیگر تحمل آلودگی هوای تهران را نداشته و حالا مهمان مردم پردیس است؛ جایی نزدیکتر به دماوند با هوایی به مراتب بهتر از تهران. اما چه فایده که دل شکسته و جسم دردمندش با این مهاجرت ها هم تسکین نیافته است:

آقای بهزادی، پیش از هر چیز از حال و روز خود بگویید.

- حال و روز من که معلوم است. خانه نشین شده ام. بیماری شرایط بدی را برایم فراهم کرده و حالا هم که مجبور شده ام از تهران به پردیس بیایم، در یک خانه 70 متری کوچک.

دلیل این مهاجرت چه بود؟

- دلیلش را باید از آنهایی پرسید که مسئول حمایت از پیشکسوتان هستند. آنهایی که باید و وظیفه دارند از حال من و امثال من حمایت و مراقبت کنند. آنها هستند که باید به این سوال جواب بدهند.



در همین اوضاع و احوال، موضوع آلودگی هوا هم پیش آمد، آن هم در شرایطی که تن بیمار شما به پاکی هوا نیاز داشت؟

- بله دقیقا، این دیگر غوز بالای غوز است و کاریش هم نمی شود کرد، آنهایی که می توانند از تهران بروند باید این کار را بکنند اما اینقدر نگوییم سالمندان و بازنشسته ها تهران را ترک کنند. من این کار را کرده ام اما واقعا سخت است، یک سالمند، یک بازنشسته بیش از هر چیزی به مراقبت های پزشکی نیاز دارد، کجا به اندازه خود تهران چنین مراکز مجهزی دارد؟

خب با این وضع، آدم ها به مطب دکتر می روند آن هم در یک هوای آلوده.

- بله دیگر، همیشه یک جای کار می لنگد.

در طول سال هایی که از عمر شما می گذرد، آیا پیش آمده که تهران تا این حد در معرض آلودگی هوا قرار بگیرد؟

- کم دیدم یا بهتر بگویم اصلا تهران را تا به حال اینقدر آلوده ندیده بودم، اینجا اگر بتوانم بروم لب پنجره (واقعا سخت و غیرممکن است) تهران با هاله دودش واقعا عجیب است.

آن سال ها آیا به خاطر دارید که به سبب آلودگی هوای بازی خاصی در فوتبال برگزار نشود؟

- به هیچ وجه، نه هوا اینقدر کثیف بود و نه اینجور چیزها هنوز مد شده بود. با این وضع آلودگی به نظر می رسد بازی کردن در زمین چمن ورزشگاه یکجور نقض غرض است، (خنده) ما ورزش می کنیم که سالم باشیم و آن وقت هوا اینقدر آلوده است.

(خنده) شرایط اینطور شده دیگر. فراموش کرده ایم که بدن یک ورزشکار در زمان بازی نیاز به اکسیژن دارد و از یک فرد عادی هم بیشتر به هوای سالم نیاز دارد چون اکسیژن بیشتری را وارد ریه خود می کند. برای همین اگر هوا آلوده باشد، شرایط تنفسی برای یک فوتبالیست که در فضای آزاد بازی می کند، سخت تر و البته خطرناکتر است. خوشبختانه ورزشگاه آزادی در جایی قرار دارد که در مقابل باد قرار گرفته است برای همین آنجا هوای آلوده چندان باقی نمی ماند.

دوست دارید کمی از خودتان و داستان رفتن به پردیس بگویید؟

- دلایل زیادی موجب شد که بخواهم تهران را به مقصد شهر دیگری ترک کنم. یکی اش به خاطر آلودگی هوا بود چون شرایط جسمی و بیماری ام ایجاب می کند که در یک فضای پاک و سالم زندگی کنم. باقی دلایل هم شخصی بود که من را به خارج از تهران کشاند.

زندگی در حاشیه تهران باز هم سلامت شما را به خاطر مشکلات آلودگی هوا تحت تاثیر قرار داده؟

- نه به اندازه تهران. اینجا کمی وضع آب و هوا بهتر است اما اینطور نیست که مثلا به دیگران هم پیشنهاد کنم بیایند پردیس چون حتی مسئله ساده ای مثل رفت و آمد به تهران هم می تواند مشکلی بر مشکلات آنها اضافه کند. درست است که اینجا هوا بهتر است اما اگر یک پیشکسوت را در نظر بگیریم که برای بیماری اش مجبور باشد ماهی یک بار ویزیت شود، خود همین رفت و آمد یک دغدغه اساسی زندگی اش می شود.



حالا که از تهران رفته اید، مراودات شما با دنیای فوتبال که عموما در تهران مستقر است به چه شکل انجام می شود؟

- خیلی سخت، حتی دیگر مصاحبه ساده را هم به سختی می توانم انجام بدهم.

در این شرایط دولت از شما به عنوان پیشکسوت حمایت می کند؟

- به هیچ عنوان. بیماری ام خیلی حاد شده؛ ناراحتی ریه و افسردگی به من آسیب زیادی زده و خانه نشین شده ام. اصلا اگر خاطرتان باشد من یک بار به کما رفتم و دیگر داشتم می مردم اما شانس آوردم که دوباره توانستم برگردم. با این اوصاف اما خبری از هیچ حمایتی نبود، در نهایت خودم برای بهبود اوضاع جسمی ام تهران را ترک کردم.

در کمیسیون پیشکسوتان فدراسیون فوتبال هم مشغول به کار هستید؟ یعنی هنوز سر کار می روید؟

- بله، رئیس این کمیسیون هستم اما دیگر خیلی کم می توانم به آنجا بروم و با آمدن به پردیس به نوعی از محل کارم دور افتاده ام اما چاره چیست؟ آدمی تا روزی که زنده است باید کار کند.