بهتر نبود منصوریان قید استقلال را میزد؟ : حالا منصوریان سرمربی استقلال است. ...

حالا منصوریان سرمربی استقلال است. کاپ: حالا منصوریان سرمربی استقلال است.

او از همان روزی که با پیراهن استقلال از فوتبال‬ خداحافظی کرد رویای امروز را داشت، رویارویی که بعد از هشت سال به واقعیت تبدیل شد. اما عشق و علاقه «علیمنصور» به استقلال و مربیگری در این تیم چنان زیاد است که خیلی‌ها را نگران کرده منصوریان نتواند از همه توان فکری خود استفاده کند و احساسات مانع موفقیت او شود. منصوریان اشتباه اول را قبل از امضا قرارداد مرتکب شد، وقتی پذیرفت قراردادش یک ساله باشد.

منصوریان یک بازیکن عادی و حالا یک مربی معمولی برای استقلال نبوده و نیست. به قول منصورخان پورحیدری او آینده استقلال است. پس باید مراقب باشد اسیر احساسات خودش نشود. بدون تردید منصوریان خوب می‌داند معنای قرارداد یک ساله چیست. در واقع مدیرانی که او را انتخاب کرده‌اند بیشتر از آن که برنامه‌ای بلند مدت (و حتی میان مدت) برای موفقیت استقلال داشته باشند در پی پوشاندن ضعف‌های مدیریتی خود پشت دیوار بلند محبوبیت منصوریان هستند. این «مدیرانِ نامدیر» که علت العلل مشکلات استقلال بوده و هستند نه به موفقیت امروز استقلال فکر می‌کنند و نه آینده استقلال (که منصوریان و مثل منصوریان هستند) را مهم می‌دانند. الویت اول و آخر آنها پست‌ها و میزهایشان است. این جماعت نامدیر امروز تحت فشارهای شدید هواداران استقلال هستند. پس چه راهکاری بهتر از سنگر گرفتن پشت محبوبیت علیمنصور؟ ایشان خلف واقعی همان نامدیرانی هستند که روزگاری با سنگر ساختن از علی دایی در سمت سرمربیگری تیم ملی ایران کاری کردند تا تیم‌ملی ما برای همیشه از دایی محروم بماند و سرمایه‌ای بزرگ به نام علی دایی را قربانی مدیریت ضعیف خود کردند. شاید اسم این نامدیران عوض شده باشد اما رسم آنها پابرجاست.

از محمودگودرزی، وزیر ورزش و رئیس مجمع باشگاه استقلال گرفته تا سجادی ، مردی که مسئولیت بخش قهرمانی وزارت ورزش و جوانان را برعهده دارد، و از بهرام افشارزاده گرفته تا تک‌تک اعضا هیات مدیره استقلال، همه و همه دست در دست هم گذاشته‌اند تا در پی سرمایه‌سوزی‌های قبلی‌شان در استقلال علیمنصور را هم بسوزانند.

کاش منصوریان بر احساساتش غلبه می‌کرد و محکم می‌ایستاد و قردادی سه ساله با استقلال طلب می‌کرد. در آن صورت او می‌توانست برنامه‌ریزی کند و استقلال را همان گونه که توانش را دارد بسازد. اما او در یک فصل چه معجزه‌ای قرار است انجام دهد؟ اگر امثال گودرزی و سجادی و افشارزاده و نجف‌نژاد و جهانیان و سایر مدیران مرتبط با استقلال این را نمی‌دانند ، یا می‌دانند و به دلیل منافعشان خود را به ندانستن می‌زنند علیرضا منصوریان که می‌داند. خوب هم می‌داند که هیچ مربی‌ای در یک سال توان انجام معجزه ندارد. پس چرا قرارداد یکساله را قبول کرد؟ حتی اگر آقایان به اصطلاح مدیر قبول نمی‌کردند با منصوریان قرارداد سه ساله (و یا حداقل دو ساله) ببندند آیا بهتر نبود «علیمنصور» در این مقطع قید مربیگری در استقلال را می‌زد؟ او که خوب می‌دانست بالاخره در استقلال نوبت به منصوریان خواهد رسید. چرا تسلیم خواسته غیر معقول کسانی شد که الویت‌شان سرنوشت استقلال و منصوریان نیست؟