ایران را با کره شمالی مقایسه نکنید : خانم «دلفین او» فرانسوی - کره ای است و ...

خانم «دلفین او» فرانسوی - کره ای است و در مدرسه «جان اف. کندی» دانشگاه هاروارد، روابط بین الملل خوانده است. او کارشناس ایران، افغانستان و خاورمیانه است. دلفین در مطلبی که برای «هافینگتون پست» نوشته، در مورد سفری که به ایران و کره شمالی داشته سخن گفته است.



روزنامه هفت صبح: خانم «دلفین او» فرانسوی - کره ای است و در مدرسه «جان اف. کندی» دانشگاه هاروارد، روابط بین الملل خوانده است. او کارشناس ایران، افغانستان و خاورمیانه است. دلفین در مطلبی که برای «هافینگتون پست» نوشته، در مورد سفری که به ایران و کره شمالی داشته سخن گفته است.

ماه گذشته من این فرصت نادر را یافتم که به صورت متوالی از دو کشور دیدن کنم: ایران و کره شمالی. 12 سال پس از اینکه «جورج دبلیو بوش» رییس جمهور سابق آمریکا، در سخنرانی خود محور شرارت را به کار برد، ناظران و رسانه های غربی اغلب ایران و کره شمالی را در یک رده قرار می دهند. کمبود سفر غربی ها به این دو کشور باعث شده است که این برداشت تقویت شود.

آنچه من در این دو کشور دیدم هیچ جایی برای شک و تردید در مورد یک مسئله باقی نمی گذارد: ایران هیچ شباهتی به کره شمالی ندارد. در ایران، اغلب خانواده های شهری، شبکه های تلویزیونی سراسر دنیا را به صورت غیرقانونی - اما فراگیر - از طریق ماهواره دریافت می کنند. در مدت اقامتم در خانه های میزبان هایم در تهران، با دیدن شبکه های تلویزیونی بی بی سی، سی ان ان و فرانس 24 کاملا در جریان اخبار روز دنیا قرار می گرفتم. من از خلال بحث ها، از آخرین تحولات کریمه، تظاهرات اعتراضی در خیابان های ونزوئلا و تخاصم بین ژاپن و چین در دریای جنوب چین آگاه می شدم. حتی دوست ایرانی من بارها دیدگاه هایش را در مورد ماجرای رسوایی اخیر رئیس جمهور فرانسه با من در میان می گذاشت.

در مقابل، چنین چیزی که دسترسی آزاد به اطلاعات خوانده می شود در کره شمالی وجود ندارد. اینترنت در این کشور یک انتخاب نیست و کره شمالی اینترنت داخلی خود را دارد. چند خانواده معدودی که می توانند اجازه استفاده از تلویزیون یا رادیو را به دست بیاورند، تنها می توانند به شبکه های دولتی دسترسی داشته باشند در حالی که برخی دی وی دی پلیر و رادیو را از چین قاچاق می کنند. تنها منبع اطلاعات اکثریت مردم، تبلیغات دولتی است.

راهنمایان گردشگری من که اهل کره شمالی بودند و جزو دسته نخبگان این کشور، به شکل هراس آوری، درک درستی از تاریخ جهان و اقتصاد نداشتند. آنها به طور مبهم می دانستند که چیزی در 11 سپتامبر و در اوکراین در طول هفته های گذشته اتفاق افتاده است اما محدودیت های اطلاعاتی دولتی، آنها را از فهم معنای این حوادث یا به طور کلی واکنش انتقادی در مورد جهان، ناتوان کرده است.

وقتی بحث نگرش به غرب مطرح می شود، این تضاد دوباره نمایان می شود. مردم ایران از همه مظاهر مدرن استفاده می کنند: موسیقی، فیلم ها، ورزش و پوشاک. رانندگان تاکسی در تهران، آخرین آهنگ های خواننده های پاپ جهان را برایم پخش می کردند. میلیون ها ایرانی سریال «خانه پوشالی» را تماشا می کنند و با آیفون پیام کوتاه می فرستند.

راهنماهای ما در کره شمالی به سختی می توانستند بین دولت شیطانی آمریکا و مردم مهربان این کشور تمایز قائل شوند. با اینحال غربی هایی که مدت زمان بیشتری را در کره شمالی گذرانده اند، برای من داستان هایی از آزار و اذیت در مکان های عمومی را تعریف می کردند، تنها به این دلیل که کره ای ها فکر می کردند آنها آمریکایی هستند.

به مردم کره شمالی گفته شده است که آمریکا جنگ کره را آغاز کرده و کره ای ها درحالی بزرگ می شوند که خود را برای جنگ دیگری با آمریکا آماده می کنند. بازسازی وحشتناک سربازان آمریکایی کشته شده در موزه جنگ پیونگ یانگ، از فحاشی ریشه دار علیه آمریکا سخن می گوید که دولت 60 سال است آن را تبلیغ می کند اما اگرچه در ایران در بسیاری از جهات سختگیری هایی وجود دارد اما برخی از ایرانیان در دور زدن قوانین به استادانی در کلاس جهانی تبدیل شده اند. آنها خیلی زود روش نصب وی پی ان را برای عبور از فیلترینگ شبکه های اجتماعی یاد می گیرند.

از همه مهمتر، ایرانی ها دوست دارند در بحث های شدید سیاسی شرکت کنند و انتقاد از سیاست ها یکی از روش های مورد علاقه آنهاست، به ویژه اگر حرف از آخرین انتخاب اقتصادی اشتباه باشد.
هیچ یک از این موارد در کره شمالی اتفاق نمی افتد. دولت شهروندانش را در محدودیت های سفت و سختی نگه می دارد. آزادی شخصی در کشوری که دلیل بودن هر فرد، کار خستگی ناپذیر برای شکوه سرزمین پدری است، مفهومی غریب است. هزینه تخطی از قوانین برای همه بسیار سنگین است.

باید گفت ممکن است دولت های غربی، سیاست های خارجی یکسانی را برای ایران و کره شمالی اعمال کنند اما ما باید برنامه های بسیار متفاوتی برای مواجهه با شهروندان این دو کشور داشته باشیم.»